یادمان

معتادان، میزبانان میراث فراموش شده

گزارش، نگارش و عکس‌ها: علیرضا صادقی امیری (دارا)
دبیر انجمن جوانان سپید پارس

ایرانیان در گذر تاریخ بویژه در دوران طلایی هخامنشی در دانش مهار آب، سد و پل سازی پیشرفت های شگرف و دستاوردهای ارزشمندی داشته‌اند، در این میان سد داریوش هخامنشی (سنگ دختران) که در تاریخ 1/9/1388 به‌شماره 27514 در سیاهه آثار ملی ایران به ثبت رسیده است، نمونه ای بارز و تقریبا سالمی است که به لحاظ ساختار مهندسی سازه و همچنین دانش شناخت محیطی بنیان آن، نمونه ای کم نظیر می‌باشد، پهنای دهانه تاق چشمه سد داریوش بزرگ در پایین  سه متر و ژرفای آن سه و نیم متر و بلندای دهانه آن 2 متر و 10 سانتی متر و بلندای تاج کنونی آن 3 متر می باشد، با وجود ارزش مهرازی و همچنین پیشینه کهن و جای گیری در منطقه ای گردشگرپذیر، این اثرِ ارزشمند، محجور و تنها در گوشه‌ای به حال خود رها گشته است، هرچند به برهان دورماندن از دسترس عموم و یا شاید بی‌پروایی مردم؛ این اثر، از تخریبات عمدی و انسانی دور مانده است، اما عدم رسیدگی به آن و قرار گرفتن در معرض آسیب های طبیعی و همچنین نم ناشی از رودخانه و دریاچه کنونی سد درودزن، کم کم دارد دچار آسیب های فرسایشی میشود، اما در کنار این روند فرسایش و فراموشی، بدلیل عدم حفاظت و معرفی درست آن بفرنام یک اثر تاریخی ، این سازه ی 2400 ساله ی ارزشمند و شگرف، به محلی برای پاتوق معتادان مواد مخدر تغییر کاربری داده است، متاسفانه آنچه نمایان است میزبانان میراث متروک کهن و باستانی ایران عزیز، معتادان و بی خانمان ها می باشند، در دورانی که برخی از کشورها میراث چند سد ساله و بعضا چند ده ساله خود را با همه ی توان پاس میدارند و آن را به جهانیان عرضه می کنند، در کشور ما میراث دوهزار و اندی ساله به محلی برای معتادان و بی‌خانمان ها بدل میگردد، ارزش معنوی و هنری مواریث کهن و معاصر کشورمان دچار سرخوردگی و افول بسیار گشته است، متاسفانه توده ی جامعه به برهان روزمرگی و درگیری های زندگی ماشینی و فشار اقتصادی دچار یک نوع بی تفاوتی مزمن نسبت به ارزش های تاریخی، فرهنگی و هنری کشورشان شده اند، نگاه معنوی و ارزشی به این میراث با شکوه تاریخی، طبیعی و فرهنگی بشدت نزول کرده است؛ پل قاجاری مشیر(دشت ارژن) که در تاریخ 4/5/1387 بشماره 2411 در سیاهه آثار ملی ایران قرار گرفته است از این روند تخریبی و میزبانی معتادان مستثناء نبوده و نیست، محیط ایجاد شده در پیرامون این پل بدلیل وجود برکه و نیزارها، تاق چشمه و حجره های این بنای تاریخی را به مکان امنی برای معتادان و بیخانمان ها دگرگون کرده است، هرچند این دست اندازی و هتک حرمت معنوی و فرهنگی به این اثر باارزش تاریخی، نسبت به ویرانی و تخریب گسترده آن بسیار ناچیز است و به چشم نمی آید، اما روند نگاهداری و پاسداشت از یک اثر است که، بدان ارج و ارزش می بخشد، رهانمودن زباله ها در پیرامون این بنا و رودخانه جاری زیر آن، حجم بالای یادگار نویسی و تبلیغات بر بدنه آن، فرو ریختن پایه های استوار و عظیم این پل در سال های گذشته، عدم محافظت و نگاهداری و یا حتا نصب تابلویی مبنی بر تاریخی بودن این اثر، همگی دست در دست هم داده اند تا این بنای زیبای تاریخی به زباله دانی و محلی برای شب نشینی معتادان بدل گردد، هرچند برای پاسداری و نگاهداری این بنا دیر نشده، و به برهان بودن در یک مسیر گردشگر پذیر و ترانزیت، و همچنین نوع مهرازی بنا و وجود رودخانه در پیرامون آن توانمندی های بارزی برای معرفی و نگهداری دارد؛ این موارد زنگ خطری است برای میراث کهن و جایگاه معنوی آن،  نزد مردم کشورمان، چرا که جامعه نسبت این تخریب ها بی تفاوت گشته و در برخی موارد نیز خود هم آهنگ با ویرانی های عمدی و گروهی نسبت به میراث فرهنگی و طبیعی می شوند، ریشه این نابسامانی و ناهنجاری عمومی ، عدم شناخت درست جامعه نسبت به جایگاه معنوی، تاریخی،هنری و فرهنگی این دست از آثار می باشد، باید در این زمینه و شناساندن درست آن به مردم کوشش های بیشتر،دانشی تر و دلسوزانه تری نمود و این مهم نیازمند یک جهاد فرهنگی از سوی همه ی اقشار جامعه از قبیل دستگاه ها و نهاد های دولتی،حکومتی، خصوصی و مردم نهاد می باشد،  باید با همگامی و بهره گیری از توان سازمان های مردم نهاد متخصص این حوزه فرهنگ ارج نهادن و پاسداری از میراث تاریخی،طبیعی،فرهنگی و هنری کشور را در میان مردم گسترش داد تا جایگاهی استوار و مانا بدست آورد.

• < قبلی
• بعدی >