یادمان
بیانیۀ «جامعۀ باستان‌شناسی ایران» دربارۀ پیامدهای ناگوار تغییرات زودهنگام در مدیریت پژوهشکدۀ باستان‌شناسی کشور
- يادمان
- زیر مجموعه: ديده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبيعی ایران
- سه شنبه, 26 دی 1391 10:42
- آخرین به روز رسانی در سه شنبه, 26 دی 1391 11:12
- نمایش از سه شنبه, 26 دی 1391 10:42
- بازدید: 4805
 |
 |
در این بیانیه آمده است:
در چند سال گذشته مدیریت پژوهش‌های باستان شناختی در کشور که از سوی پژوهشکدۀ باستان شناسی صورت می‌گیرد دچار تغییرات پی‌در‌پی شده است. در گذشته دورۀ مدیریت در پژوهشکده حداکثر به دو سال و اخیراً به کوتاه‌ترین زمان یعنی به چهارماه رسیده است. تغییر مدیران در بخش‌ها و نهادهای سیاسی دولت، امری معمول و قابل توجیه است. اما تغییرات پی‌در‌پی مدیران نهادهای علمی همچون پژوهشکدۀ باستان شناسی که ماهیت تخصصی دارند با چه توجیهی انجام می‌شود؟
در بسیاری از کشورهای جهان تغییر مدیریت در نهادهای علمی و تخصصی اغلب کندتر و دیرتر صورت می‌گیرد و اساساً تغییر در مدیریت چنین نهادهایی از درون و از طریق برگزاری انتخابات یا سازوکار درونی انجام می‌شود. در سازمان میراث فرهنگی اما چنین نیست و انتخاب یا تغییر مدیران نهادهای تخصصی این سازمان با تصمیم مسئولان ارشد صورت می‌پذیرد. در این میان، شگفت‌آور است که طی سال‌های اخیر تعویض مدیران این پژوهشکده روند بسیار شتابانی داشته است و مدیران این نهاد تخصصی، حتی فرصت زمینه‌سازی برای یک برنامه‌ریزی کوتاه را هم پیدا نمی‌کنند. این در حالی است که برای به ثمر رسیدن پژوهش‌های بنیادی همچون پژوهش‌های باستان شناختی، برنامه‌ریزی بلندمدت و شرایط پایدار مدیریتی از جمله ضروریات به شمار می‌رود. در چنین شرایطی، این پرسش مطرح می‌شود که اساساً علت تعویض مدیران پژوهشکده چیست و مسئولان ارشد سازمان از این تغییرات زودهنگام چه اهدافی و مقاصدی را دنبال می‌کنند؟
پیامد مستقیم و زیانبار این تغییرات زودهنگام، وقفه در انجام فعالیت‌های پژوهشی و میدانی در سطح کشور بوده است که به نوبۀ خود بر حفاظت از آثار فرهنگی-تاریخی تاثیر منفی گذارده است. سرمایه‌ها و دارایی‌های فرهنگی و معنوی یک کشور نه صرفاً متعلق به یک نسل است و نه حتی تماماً متعلق به ساکنان آن کشور، بلکه هم متعلق به نسل‌های آینده است و هم میراث مشترک بشری و جهانی محسوب می‌شود. ما در حفظ آنها برای نسل‌های آیندۀ این مملکت نیز مسئولیت خطیری به دوش می‌کشیم.
افزون بر این، به خاطر ارتباط و وابستگی برنامه‌ریزی‌های ملی و استانی، تغییر در مدیریت پژوهشکده موجب اختلال و وقفه در برنامه‌ریزی ها، هم در سطح ملی و هم استانی می‌شود. به راحتی می‌توان اذعان داشت که چنین شرایط ناپایداری در مدیریت یک نهاد تخصصی، نه فقط توان اجرایی را از مدیر و همکاران وی می‌ستاند بلکه فرصت برنامه‌ریزی را نیز از ایشان می‌گیرد. از اینرو، ضروری است که مسئولان ارشد سازمان میراث فرهنگی در تغییر مدیران دقت لازم و کافی داشته باشند و نیز به پیامدهای کوتاه مدت و بلندمدت تغییرات زودهنگام و شرایط ناپایدار در نهادهای زیرنظر خود بیاندیشند. خاطر نشان می‌سازد که فرصت و امکان کافی ندادن به برنامه‌ریزی‌ها و فعالیت مدیران نهادی چون پژوهشکدۀ باستان شناسی و ناپایداری دائمی در مدیریت پژوهش‌های باستان‌شناختی، در نهایت مسئولیت ناکارآمدی، رکود، رخوت و عدم پیشرفت در برنامه‌های این نهادها را متوجه مدیران ارشد سازمان میراث فرهنگی می‌کند.
«جامعۀ باستان‌شناسی ایران» بر این باور است که مسئولیت ناپایداری، رکود، رخوت و پیامدهای آن در پژوهش های باستان شناختی مسئولیت بسیار سنگینی است. بی آنکه نقش مستقیم روسای پژوهشکدۀ باستان شناسی نادیده گرفته شود، «جامعۀ باستان‌شناسی ایران» براین باور است که مسئولان ارشد سازمان میراث فرهنگی با تغییرات پی در پی و زودهنگام در مدیریت پژوهشکدۀ باستان شناسی این مسئولیت را خواه ناخواه به دوش می‌کشند یا در ایجاد چنین شرایطی نقش اساسی ایفا می‌کنند. از اینرو، «جامعۀ باستان‌شناسی» ایران امیدوار است و از مسئولان ارشد سازمان میراث فرهنگی می‌خواهد که با اندیشیدن تمهیداتی، زمینه‌های لازم را برای بوجود آمدن شرایط پایدار در پژوهشکدۀ باستان شناسی بوجود آورند.
«جامعۀ باستان‌شناسی ایران»
