یادمان

بکر‌ترین عرصه طبیعی و بزرگ‌ترین مجموعه موزه‌ای تهران چگونه اداره می‌شود - سعدآباد، نه خوشبخت است نه آباد

حال و روز سعدآباد پس از هشت سال آمد و شد مدیرانی که دانش و تجربه‌ای برای اداره آن نداشتند، خوش نیست و بدتر از همه این که همچنان در بلاتکلیفی بسر می‌برد.

نمشي , adidas bold age leggings girls dance studio - تسوق تشكيلة اديداس اوريجينالز للأطفال مع تخفيضات 25 - 75% أونلاين في السعودية | Sb-roscoffShops - An Ode to The Air Jordan 11: The Greatest Hoop Sneaker of the 90s - nike zoom kobe vi hollywood 3d printing machine

ایلنا: بزرگ‌ترین باغ بازمانده از سده‌های گذشته که از نهضت برج‌سازی جان به دربرده است؛ بکرترین عرصه طبیعی پایتخت که در مرگ و میر صدها باغ و هزاران درخت، بار تلطیف هوا را به دوش می‌کشد و بزرگ‌ترین مجموعه موزه‌ای کشور که می‌تواند روزانه پذیرای هزاران گردشگر باشد، روزهای سختی راسپری می‌کند.

به گزارش ایلنا، حال و روز سعدآباد پس از هشت سال آمد و شد مدیرانی که دانش و تجربه‌ای برای اداره آن نداشتند، خوش نیست و بدتر از همه این که همچنان در بلاتکلیفی بسر می‌برد. سه ماه پس از تغییر رییس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور، هنوز مدیری برای سعدآباد انتخاب نشده است و این مجموعه با حکم سرپرستی اداره می‌شود؛ این موضوع به نوبه خود، برنامه‌ریزی برای ساماندهی سعدآباد را در تعلیق نگاه داشته و موجب تداوم مشکلات موجود شده است.

گزارش تشریحی و تصویری ایلنا نگاهی دارد به وضعیت این روزهای مجموعه تاریخی-فرهنگی سعدآباد.

اگر به سعدآباد می‌روید، تا جایی که می‌توانید از رودخانه دربند که از میانه آن می‌گذرد، دوری کنید؛ چون استشمام بوی تعفن آب و دیدن انبوه زباله‌هایی که در آب ریخته شده، روزتان را خراب خواهد کرد. اکثر این زباله‌ها مثل قوطی نوشابه و کنسرو، ظروف پلاستیکی، پاکت چیپس و پفک و... از مسیرهای بالادست به رودخانه ریخته شده و همراه با جریان آب وارد محدوده سعدآباد شده‌اند. اما وقتی میز شکسته یا نردبانی را در بستر رودخانه می‌بینید، سخت است باور کنید که اینها از آبشار دو قلو و اوسون به این نقطه رسیده‌اند. وجود این قبیل تیر و تخته‌ها به این خاطر است که مدیریت مجموعه سعدآباد بخش بزرگی از حاشیه رودخانه را به انبار اقلام اضافی و نخاله‌های ساختمانی اختصاص داده است.

جلوگیری از ورود زباله به سعدآباد نیز کار چندان سخت یا هزینه‌بری نیست. می‌توان در جایی که رودخانه دربند وارد سعدآباد می‌شود، موانع و توری‌هایی قرار داد تا زباله‌ها پشتشان متوقف شوند؛ اما همین کار ساده نیز سال‌هاست که به خاطر هیچ یک از مدیران مجموعه خطور نکرده است.

به علت عدم تعبیه توری‌ و موانع فلزی، زباله‌های رودخانه دربند داخل سعدآباد شده و منظر طبیعی آن را مخدوش ساخته‌اند.

مدیریت مجموعه سعدآباد حریم رودخانه دربند را به مکانی برای دپوی اقلام اضافی و نخاله‌های ساختمانی بدل کرده است.

رفتار سلیقه‌ای با باغ تاریخی

اگرچه تمام محدوده 110 هکتاری سعدآباد در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است اما گویا مدیریت مجموعه، شیوه باغ‌سازی‌ سعدآباد را جزء این اثر ملی نمی‌داند. پس هرجا که رسیده‌اند به فراخور ذوق و سلیقه خود درخت جدیدی کاشته‌اند یا حوض و آب‌نمایی ساخته‌اند. پول چنین اقداماتی می‌توانست صرف مرمت حوض‌ها و استخرهای قدیمی شود که اینک پوشیده از زباله، نخاله و برگ‌ درختان هستند.

در این میان هیچ اقدامی نیز برای حفظ خیابان‌ها، سنگفرش‌ها، و پلکان‌های تاریخی صورت نمی‌گیرد؛ به گونه‌ای که اغلب پلکان‌های سنگی سعدآباد شکسته شده‌اند و سنگفرش‌های قدیمی گاهی برای همیشه از میان رفته‌اند.

پلکان‌های تاریخی سعدآباد سال‌هاست که مرمت نشده‌اند و در شُرُف نابودی کامل هستند.

سعدآباد یا کویر لوت؟

سعدآباد جای سرسبزی است و علاوه بر رودخانه‌ای که از میانش می‌گذرد، نهرهای آب فراوانی در آن جاری است اما این‌ها تا زمانی است که تشنه نشده باشید، در آن صورت می‌فهمید که فرق چندانی با کویر لوت ندارد. از قدیم کافی‌شاپ‌ها و رستوران‌هایی در سعدآباد وجود داشت که نیاز گردشگران را برای لختی نشستن و خوردن و نوشیدن رفع می‌کرد اما حالا تمام این تأسیسات نه تعطیل، بلکه با خاک یکسان شده‌اند. حتی دکه کوچکی که نزدیک سه دهه روبروی کاخ ملت بود و آب معدنی یا خوراکی‌های سبک می‌فروخت، برچیده شده است. و البته دریغ از یک آبسرد کن در مجموعه ۱۱۰هکتاری!

هرجا هم که کافی‌شاپ یا دکه‌ای را خراب کرده‌اند، به خود زحمت نداده‌اند که نخاله‌ها را جمع کنند و بدین ترتیب جای جای مجموعه از حاشیه رودخانه دربند تا چند قدمی کاخ ملت پر است از آجر و تیر و تخته.

 پس از انهدام تأسیسات گردشگری سعدآباد، نخاله‌های ساختمانی به حال خود رها شده‌اند.

در این میان، نیمکت‌های مجموعه نیز از این تخریب فراگیر جان سالم به در نبرده‌اند و انبوهی از نیمکت‌های شکسته، این سو و آن سو پراکنده شده‌اند تا منظر زیبای سعدآباد را بیش از پیش مخدوش کنند.

 وضعیت نیمکت‌های سعدآباد!

درختان خشکیده، گل‌های پژمرده

می‌گویند سعدآباد زمانی که محل سکونت خانواده پهلوی بود، بیش از هزار باغبان داشت. پس از انقلاب، نگهداری این تعداد باغبان و پرداخت حقوق‌شان از توان سازمان میراث فرهنگی خارج بود اما تا چند سال پیش با همه کاستی‌ها و سختی‌ها، فضای سبز مجموعه به شکل آبرومندی نگهداری می‌شد. اما حالا ورق برگشته است. بسیاری از درختان کهنسال یا خشکیده شده‌اند یا در حال خشکیدن‌اند. چمن مجموعه و زیرسازی آن تقریبا به طور کامل از دست رفته است و از گل‌کاری‌های فصلی سال‌‌های دور نیز خبری نیست.

شاید رسیدگی به درختان سعدآباد خارج از توان و تخصص مدیریت این مجموعه باشد اما هیچ شاهدی در دست نیست که در این سال‌ها به سراغ سازمان‌های متخصص نظیر شهرداری تهران، سازمان محیط زیست و سازمان جنگل‌ها و مراتع رفته باشند و از آن‌ها در این‌باره کمکی طلبیده باشند.

درختان سعدآباد با سرعت زیادی در حال خشکیدن هستند.

گزارش: ندا حبیب‌اله

• < قبلی
• بعدی >