زبان فارسی

زبان فارسی، از یادگارهای گران‌قدر نیاکان ماست که از گذشته‌ی بسیار دور، آثار ارزش‌مند ادبی بسیاری از آن بر جای مانده است. این زبان، سده‌های پیاپی، زبان رسمی و فرهنگی بخش بزرگی از جهان، از آسیای میانه تا آسیای صغیر و میان‌رودان و تمام شبه‌قاره‌ی هند بوده است و به‌این ترتیب، گستره‌ای که باشندگانش خویشاوندان فرهنگی هستند، همه با به‌یاری این زبان تجربه‌های خویش را ثبت کرده‌اند؛ چه، ادبی و چه، دانشی. هم‌چنین شعر فارسی از مهم‌ترین پدیده‌ها و مشخصه‌های فرهنگی ایرانیان به‌شمار می‌رود که برای سال‌ها، پاس‌دار و نگاه‌بانِ عرفان و سنت‌ها و آیین‌های کهن ایرانی بوده است و ارزش‌های نهفته و والای انسانی در آن، هنوز حرف‌های بسیار برای گفتن دارند.
اما سال‌هاست این زبان، به عنوان یکی از نمادهای یگانه‌گی ایرانیان، مورد هجومی سخت قرار گرفته است. از این‌رو، فروزش به سهم خویش تلاش می‌کند در راه پاس‌داری از آن گام‌هایی بردارد. برخی از آسیب‌هایی که آن را در درون و برونِ ایران تهدید می‌کنند، چنین است: در درونِ ایران؛ حذف آن از عرصه‌های دانشی، نداشتن ضمانت اجرایی واژه‌های مصوب فرهنگستان به ویژه در سازمان‌های دولتی و «صدا و سیما» و کتاب‌های درسی، بیگانه‌گی نسل جوان با ادبیات کهن ایران،... و در برون از ایران؛ زدایش و به حاشیه راندن این زبان در حوزه‌ی فرهنگی ایران و رودررو قرار دادن زبان‌های بومی و قومی در برابر آن (به‌جای یاری گرفتن متقابل)، موجود نبودن فرهنگستانی مشترک میان فارسی‌زبانان جهان که سبب جدایی در واژگان گزینشی جدید می‌شود و...
در این میان، خط فارسی نیز از این بی‌مهری‌ها بی‌نصیب نمانده است؛ بی‌مهری‌هایی هم‌چون درج نشدن نام و نماد فارسی بر روی برخی تولیدات صنعتی داخلی و تابلوهای فروشگاه‌ها و کارخانه‌ها، راهنمای فارسی نداشتنِ برخی کالاهایی که به ایران وارد می‌شوند، حذف آن از روی فناوری‌های نوین رسانه‌ای یا ارتباطی و...

دبیر بخش زبان فارسی
محسن قاسمی‌شاد
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید