ایران‌بوم

نوروز می‌رسد / نوروز خجسته‌ی پیروز می‌رسد / این دل‌نواز جشن دل‌افروز می‌رسد
فرخنده‌باد بر همگان مقدم بهار/ نوروز، جاودانه‌ترین جشن روزگار/ یادآور گذشته‌ی ایران نام‌دار/ همراه با شکوفه و گل‌های نوبهار
خورشید گرم‌تاب و نوازش‌گر از سپهر/ بر چهره‌ی زمین چو زند بوسه‌ها به مهر/ نوروز از در آید زیبا و خوب‌چهر
گوید ز سبزی و طرب و تازه ساختن/ بیداری و دل‌آگهی، خود شناختن/ آهنگ زندگانی و شادی نواختن
نوروز، روح شادی و شوق شکفتن است/ روییدن و دمیدن و از عشق گفتن است / گل‌بانگ عاشقی ز هزاران شنفتن است/ افسردگی و سردی دوران، نهفتن است
شورآفرین چو گرمی و نیروی جان بود/ آغاز اعتدال زمین و زمان بود/ رازی ز تاروپود وجودش نهان بود/ پیر زمانه است ولیکن جوان بود
در سال‌های تیره و تاریک این دیار/ نوروز، با شکوه و سرافرازی و وقار/ چون مادری نژاده و زیبا و استوار/ افراشت سر ز شادی مردم ز هر کنار
خوارزم، بلخ و مرو و سمرقند و چهار جو / هر یک به رسم سنت نوروز کرده خو/ زین جشن باستان همه دارند گفت‌وگو/ در آستان پر گل او آورند رو/ فرغانه و خجند و زرافشان و کیشرو
پامیر تا بخارا همراه چنگ و عود / آرند پیش مقدم نوروز سر فرود / گویند عاشقانه به این روز نو درود
قفقاز و گنجه، باکو و شروان، هم اران/ شادند از رسیدن نوروز باستان / میراث و یادگار نیاکان و رفتگان / کوشند هر یک پی اعزاز آن به جان
از کشمر و قهستان تا توس و بیرجند / از گیل و دیلم و طبرستان و دادوند / از پهنه‌ی خزر تا البرز سربلند / از هگمتان و شیز و ارس تا کوه سهند/ از بیستون و زاگرس، کوه فرازمند/ تا خوز و شوش و کرخه و کارون و هیرمند/ تا تخت جم، نشان‌گر شکوهمند/ تا زنده‌رود و ارگ بم، پیر سالمند/ تا آب‌راه هرمز آن تنگه‌ی سپند
فریاد می‌زنند که از ما همراه باد به نوروز آفرین/ در بین جشن‌های جهان‌ست برترین / زیرا با بهار طبیعت بود قرین/ پیک بهشت و جلوه‌ای از روضه‌ی برین
جشنی ز ژرفنای قرون و هزارهاست/ شهنامه را به دوره‌ی جمشید اشاره‌هاست / ماهی فروغ‌مند میان ستاره‌هاست
آیینه‌ی شکوه و سرافرازی و جلال/ اسطوره‌ی تداوم و زیبایی و کمال / آغاز آن فراتر از اندیشه و خیال / برتر از آن ز گیتی خاکی، بود محال
فرخنده‌باد بر همگان مقدم بهار/ نوروز، جاودانه‌ترین جشن روزگار/ یادآور گذشته‌ی ایران نام‌دار/ همراه با شکوفه و گل‌های نوبهار/ ایران بمان هماره سرفراز و کامکار.