خبر
شیوه‌های گوناگون یادگیری الفبا در کشورهای مختلف
- خبر
- نمایش از جمعه, 05 مهر 1392 10:08
- بازدید: 4361
پائیز فرا رسید و فصل مدارس در کشورهای مختلف آغاز شد و شمار زیادی از کودکان کلاس اولی نیز برای یاد گرفتن الفبای زبان خود آماده می‌شوند.
به گزارش ایسنا، روش‌های یادگیری و نوشتن الفبا در کشورهای مختلف جهان متفاوت بوده و بی‌تردید وابستگی خاصی به فرهنگ هر کشور دارد.
خبرگزاری دویچه‌وله در این مقاله به بررسی برخی از شیوه‌های متفاوت و متنوع یادگیری الفبا در چند کشور مختلف جهان پرداخته که به قرار زیر است:
ـ چین: سیستم یادگیری هرچه زودتر، بهتر
کودکان چینی در سه سالگی به فراگیری الفبا در مهد کودک‌های این کشور مشغول می‌شوند. آنها در سن شش سالگی آغاز به نوشتن می‌کنند. بعلاوه روشی علمی برای یادگیری الفبای چینی وجود ندارد و بنابراین باید الفبا را از حفظ کرد و به خاطر سپرد.
ـ ژاپن: یادگیری الفبا تا پایان کلاس نهم
کودکان ژاپنی یادگیری نوشتن الفبا را تا پایان سال اول به پایان نمی‌رسانند. آنها تا کلاس نهم همه ساله چندین نشانه از الفبای این زبان را می‌آموزند. کودکان باید برای نوشتن واژه‌های پایه زبان ژاپنی حدود 2100 نشانه را حفظ کنند. تمرین‌های مرتب و مداوم شرط یادگیری است زیرا در غیر این صورت نشانه‌ها از یاد می‌روند.
ـ مصر: زبانی جدید
در مصر زبان نوشتاری و گفتاری تفاوت‌های فاحشی با هم دارند. زبان نوشتاری عربی است و زبان گفتاری لهجه‌ای مصری است که از بسیاری جهات با زبان عربی تفاوت دارد. همین امر کار یادگیری زبان را برای کودکان دشوارتر می‌کند. کلاس‌های درس در مصر نیز با بیش از 80 شاگرد امکان یادگیری دقیق را نمی‌دهند. بی‌سبب نیست که بسیاری از کودکان مصری امکان نوشتن و سخن گفتن به زبان عربی صحیح را نمی‌آموزند.
ـ مراکش: تدریس دو زبان از سال اول دبستان
در گذشته در مراکش فقط زبان عربی آموزش داده می‌شد اما از سال 2004 میلادی در کنار زبان عربی، زبان مناطق بومی این کشور که «آمازیغی» نام دارد نیز از سال اول دبستان تدریس می‌شود. به این ترتیب شمار بی‌سوادان به خصوص در مناطق بومی این کشور کاهش یافته است. از سال 2011 میلادی زبان آمازیغی به عنوان زبان رسمی مراکش در قانون اساسی این کشور نیز وارد شده است .
ـ پاراگوئه: اهمیت زبان بومیان
در سال‌های اخیر اهمیت زبان‌های بومی در آمریکای جنوبی افزایش یافته است. کودکان پاراگوئه در مدارس در کنار زبان اسپانیائی زبان بومی «گوارانی» را نیز می‌آموزند اما تنها یکی از این دو زبان می‌تواند زبان اصلی در دوران دبستان باشد.
ـ لهستان: یادگیری از آغاز
در لهستان دبستان‌ها از کلاس اول آغاز نمی‌شوند بلکه دوره یک‌ساله پیش دبستانی در این کشور اجباری است. کودکان در این کلاس یک‌ساله پیش دبستانی از راه بازی‌های آموزشی با الفبا و بعضی کلمات زبان لهستانی آشنا می‌شوند.
ـ کانادا: شیوه نوشتاری گوناگون
در بعضی دبستان‌های کانادا در کلاس اول زبان انگلیسی تدریس نمی‌شود. زبان این دبستان‌ها «اینکتیتوت» نام دارد. این زبان بومی‌های کانادا «اینویت» در شمال این کشور در منطقه «ناناوات» است. اینکتیتوت زبانی است با لهجه‌هایی بسیار متفاوت تلفظ می‌شود. شیوه نوشتاری واحدی برای این زبان وجود ندارد و هر کس می‌تواند کلمات را آن گونه که سخن می‌گوید، بنویسد.
ـ یونان: تنوع حروف صدادار
شاگردان کلاس اول دبستان در یونان نمی‌دانند چه علامتی را باید برای بیان حرف صدادار بلند «ای» استفاده کنند. در زبان یونانی شش علامت برای بیان این حرف صدادار وجود دارد. البته این مشکل به صورتی خفیف‌تر در رابطه با علامت‌های صدادار کوتاه کسره و ضمه نیز وجود دارد. چون شیوه‌ای علمی برای آموزش در این زمینه وجود ندارد، حفظ کردن، تمرین و استمرار در تمرین بهترین شیوه برای یادگیری محسوب می‌شود.
ـ صربستان: یک زبان با دو شیوه نوشتاری
زبان صربی را می‌توان با خط لاتین یا «سیریلیک» نوشت. کودکان نوآموز باید هر دو شیوه را بیاموزند. در کلاس اول دبستان ابتدا شیوه نوشتاری سیریلیک آموخته می‌شود و در کلاس دوم شیوه نوشتاری لاتین یاد داده می‌شود. چند سال همین روش تکرار می‌شود و پس از آن دانش‌آموزان می‌توانند خود شیوه نوشتاری مورد علاقه‌شان را انتخاب کنند.
ـ آلمان: بنویس هر آنچه را که می‌شنوی
20 سال پیش شیوه آموزشی «بنویس هر آنچه می‌شنوی» در بسیاری از مدارس آلمان متداول شد و همواره بحث بر سر درست یا نادرست بودن آن ادامه داشته است. در این شیوه آموزشی از کودکان خواسته می‌شود کلمات را همان‌گونه که می‌شنوند، بنویسند. منتقدان براین باورند که با این روش نمی‌توان شیوه صحیح نوشتاری را آموزش داد.
