ایران‌بوم

بچه‌هاي اول هميشه در خانواده جايگاه خوبي دارند؛ تا وقتي که پاي فرزند دوم به زندگي شما باز نشود. در اين صورت فرزند اول از اقتدارش پايين کشيده مي‌شود و تبديل به کودکي مي‌شود که بايد درست مثل بزرگترها رفتار کند. فرزند اول خانواده عاقل محسوب مي‌شود اما هميشه نقشي شبيه بزرگ‌ترها ايفا مي‌كند. از چيزي لذت نمي‌برد و به سختي با اتفاقي شاد مي‌شود. آنها در مقابل ديگران بخشش كمتري دارند. در بيشتر خانواده‌ها فرزند كوچك‌تر محبوب‌ترين فرزند است. او نه‌تنها براي پدر و مادر عزيز است، بلكه خواهران و برادران بزرگ‌تر نيز به وي توجه بيشتري نشان مي‌دهند. دليل اهميت فرزند آخر، سن كم و ضعيف‌تر بودن اوست. توجه والدين به فرزند كوچك‌تر از همان دوران نوزادي آغاز مي‌شود، وقتي فرزند جديدي در خانواده متولد مي‌شود ناخود آگاه همه توجه‌ها را به سمت خود معطوف مي‌كند. همين امر باعث مي‌شود والدين از كودك بزرگ‌تر غافل شوند.وقتي اين اتفاق مي‌افتد فرزند بزرگ‌تر نسبت به نوزاد حسادت مي‌كند و سعي در خودنمايي و جلب توجه پدر و مادرش دارد البته حسادت به نوزاد جديد در كودك امري طبيعي است و نبايد كودك را به اين دليل تنبيه كرد، زيرا او فكر مي‌كند پدر و مادرش را از او گرفته‌اند. در حالي كه والدين بايد قبل از به دنيا آمدن نوزاد جديد شرايطي را فراهم بياورند كه فرزندشان احساس فراموش‌شدن نكند، كودك بايد مطمئن باشد كه هنوز او را دوست دارند.

هيچ‌گاه از كودك نخواهيد اسباب بازي‌هايش را به فرزند جديد بدهد. اگر به جاي فرزند كوچك‌تر يا ارشد خانواده سلسله مراتب قدرت به ترتيب رعايت شود، آن‌گاه تبعيض ديگر رخ نخواهد داد.