دیده‌بان مازندران
پیامی به دریای مازندران - سرودهٔ استاد ادیب برومند
- ديده بان مازندران
- نمایش از شنبه, 01 شهریور 1393 04:10
- بازدید: 5342
استاد ادیب برومند
شــــدم راهی شهـــر مــــــــــازندران کــــه بس خرمیهاست در وی نهان
رهــش پیــچ در پیــچ و نــــا مستقیم ولـی خـــــــاطــرآرا ز خـــرم نسیم
در آن پیچ و خمهــاش هر سو عیان بسی چشمک انـــــداز سبزینه سان
بسی کــوه هــــــــا ســــر بـرافراشته بـــــه گـــوش فلــــک رازها کاشته
بســـــــان دژآگـــــــاه کیـــن تـــوخته بـــه هم خشمگین دیده بـر دوخته !
گــراینــده زی خشـــم جنگــــــاوران نهیـــب افـکـن انـــدر دل اژدران !
بـــــه چشمــان کــــــاونده راز جوی نماید ز دیرین زمــان های و هوی
دل آگـــــاه دانـد کـــــه کهســــار پیر چهــــــا دیده در روزگــــاران دیر!
پــس آنگه بــر و بـــوم مـــــازندران پــدیــدار شــد چــــون دلارا جنــان
همــه هــرچــه دیـدم در آن سرزمین فرح بود و شـور و نشاطش رهین
همـــــه خـــــرمی از پــس خـــــرمی ز هـــــر ســـو فراوان گل موسمی
ز بـــام فلک سبزه تــا روی خـــاک تنیده درختـــــان بــه هم شورنــاک
پس انبــــوه جنگل فـــراگـــرد کـــوه کز انبوهی اش کــــوه شد در ستوه
درختــان ز بــاران همه شسته روی دل افروزخـاطر، صفا بخش خوی
ســـرازیـــر دیـــــــدم بـســـی آبشــار چو یک رشته دُر از بــر کـوهسار
به هرشاله زاری که خوش کردحال شده پهن یک سبزگــون طاقه شال
شـدم رهسپر تـــــا بـــه دریـــــا کنار نشستم بـــه ســــــاحل بسی دلفکـار
فـرستـــــادم آنگه بـــه دریـــــا درود رســـــانـدم سـلامـش ز زاینده رود
بـــــدو گفتـم اینـک من از روی درد سخــن دارم ای پــــروراننــده مـرد
کنـــون آمــدم بـــــا دلــی غــم سرای بــــه نزد تـو ای بحرغـرش گـرای
بگفتم بــدو بـــا دلــی پــــــــر زخشم روان بر رخـم اشک جاری زچشم
کـــه ای ملک موروث ایــران زمین زهنگـام « کـــورش» یل پاک بین
بـــه هنگـــــام دارای کیــوان سـریـر تو بودی از ایــران ز بـــالا و زیر
تــو را بــود کشتی از ایـران فــزون بــــــــازارگـــــــانی و جنگی فنـون
پس از قـرن هـا فرمـان آرای روس بــه تـو دست یازید با بوق و کوس
بــه نیمی ز تــــو گشـت فـرمــانـروا پس ایــران بـــــه نیم دیگر کـدخـدا
پـس از چنـد پیمــان ستـوار و سخت ز روسیه شد بـــــارور این درخت
کـــه نیمـی ز دریـــا از ایـــران بـود بــر این حق بسی سخت پیمان بود
شــد آنگـــــاه میثـــــاق هـــــای پسین فزون تر ز ستواری از پیش ازاین
کنــون بـــــا فــروپـــــاشی شــوروی شــد ایــران دریـن مــاجـرا منزوی
ســه کشور برون آمد از بطن روس هـــــم داده دسـت فریـب و فسـوس
بــــه همراهی روس پیمــــان شـکـن فـــراهشته پـــــــــــــا از گلیـم کهـن
نمـــودنــــد دســـت تجــــــــاوز دراز به میراث ایـــــران ز نیرنگ و آز
ولــی غـــــافل از ایـن کـــه ایرانیـان ز حـــق نگذرند ار بپـــاشد جهــان
کنون خلق ایـــــران بــه خشم اندرند کــــه از چـــالشی سخت برنگذرند
پـــذیـــرا نگـــردنـــد خــــرد و کلان کـــم از نیمی از بحــر مـــازنـدران
کـرا زهــره بــــاشد تجـــــاوز گـری بـــــــه میراث ایرانیـــــان سرسری
بجوشیم و کـــوشیم تـــــا پــای جــان ستـــانیم حق خــود از حـــق بــران
پـــذیـــرا نئیــم آنچنــــان جــــــای را کـــه یـــــاد آورد ترکمنــانچــای را
بـــــه رسـوایــی هـــــر دغلباز پست کنیـم آنچـــه مـــــا را بـرآید زدست
بــه رفــق و مـدارا ، جنـگ و ستیز بـــرانیم دشمن بــــه پـــــای گـریـز
هــــر آنکو در ایـن ملک فرمــانرواست جــز این گر کند در خـور صد جفـاست
