میوۀ قاچاق؟!
برگرفته از ماهنامه خواندنی شماره 76، تیر و امرداد 1392، صفحه 30
رییس اتحادیه فروشندگان میوه و سبزیجات گفت: میوه‌هایی همچون زنجبیل، پرتقال، شلیل، شبرنگ، نارگیل، آناناس و انگورمشکی به صورت قاچاق به کشور وارد و خارج از میادین توزیع می‌شوند.
قاچاق میوه، سیگار، سوخت که نیازمند صدها بلکه هزاران دستگاه بارکش در روز می‌باشد، قاچاق هرویین نیست که شخصی بتواند بسته‌های آن بلعیده و قاچاق کند یا نیاز به یک دستگاه وانت و یک یا چند نفر شتر داشته باشد.
سالهاست که از مبادی ورودی (بندرهای) بیرون از حاکمیت گمرک سخن گفته می‌شود؛ اما هنوز هیچیک از دولتها و هیچیک از سازمان‌های مسئول و به ویژه گمرک جمهوری اسلامی ایران در این‌باره اظهارنظر رسمی و قاطع نکرده‌اند.
سازمان بازرسی کل کشور و دیوان محاسبات که گهگاه با انفجار بمب خبری که بیشتر آگاهان آنها را «سیاسی» و «سیاسی‌کاری» می‌دانند، هرگز به مساله‌ی مهم مبادی ورودی بیرون از نظارت گمرک اشاره‌ای نکرده‌اند.
بیشتر دیده‌بانان مسایل قاچاق بر این باورند که پشت‌سر قاچاق‌های حجیم مانند میوه، سیگار، سوخت و... قدرتهایی نهفته‌اند که در ادبیات امروز از آنها به نام «آقازاده‌ها» نام برده می‌شود.
قاچاق تلویزیون، ماشین رختشویی و مانند آنها را بر پشت قاطر از راه‌های کوهستانی غرب کشور میتوان باور کرد؛ اما قاچاق و چند هزار تن میوه، میلیاردها نخ سیگار و میلیون‌ها لیتر سوخت تنها در پناه یک سازماندهی دقیق و بهره‌مندی از گونه‌ای «تضمین» امکان‌پذیر است و بس.
قاچاق همین 3 قلم (میوه، سیگار، سوخت) دست‌کم در سال بیش از 5/1 میلیارد دلار، سودآوری دارد. هنگامی که به این ارقام می‌اندیشیم، مساله شکل دیگری به خود می‌گیرد و میتوان درک کرد که چرا این پدیده با آمدن و رفتن دولتها، نمی‌تواند ریشه‌کن شود.
در این میان، مردم از خود می‌پرسند که آیا اراده‌ای برای ریشه‌کن کردن قاچاق حجیم وجود دارد؟
