ایران‌بوم

«روزها میگذرد، یک به یک از پی هم . . . . .
و پس از آنکه یکی سال گذشت، بازهم می آید، موعد تابش خورشید رخ آن دلدار
و چنین گفت کسی پیش از این
دیده بگشا که جلوه دلدار، به تجلی است از در و دیوار»

"جای جای این شهر پر ازدحام و دود، چون به زادروز خجسته او می‌رسد، فارغ از همه مشکلات سراسر شور می‌شود و دلدادگی حتی بازار و شلوغی مادی آن از این اظهار عشق بی نصیب نیست"

"خانه های دل و خانه های گل، هر دو در سالروز میلاد مبارکش آذین بسته اند و چراغان، به شادمانی تولد آن ماه درخشان"

"هر کس به طریقی ز رخش یاد نماید - تا بلکه تواند که دلی شاد نماید
از حرکتهای خودجوش مردمی تا سازمانها و نهادهای گوناگون، دست اندرکار این جشن عظیمند.
جشنی که براستی در سرتاسر سال مثل و مانندی برای آن نیست.
اینجا میدان امام حسین علیه السلام است، قلب شرق تهران بزرگ"

"از چندی پیش از آن روز شیرین، هر کس در حد توان خود دست بکار میشود
تا اظهار عشقی داشته باشد به ستون خیمه هستی و سرسلسلة این همه شور و مستی
یکی چراغ روشن میکند تا روزی دیده اش روشن شود از دیدار ماه روی دوست
وآن دیگری عود و اسپند میسوزاند تا چشم بدخواهان دور ماند از جمال روی یار
و دیگری نیز به امید روز شیرین ظهورش، شیرینی و شربت پخش میکند در بین مردمان
تا امروز کام جسمشان و فردا کام جانشان شیرین شود از وجود یار، ان شاء الله"

"اوج این جشن و سرور البته، شب نیمه شعبان است.
شامی تار که از پس آن، ماه رخ یار طلوع کرد
تا شب تاریک ظلمت و گمراهی بشر را برای همیشه وعده صبحی روشن دهد
و درماندگان و مستضعفان را وعدة نصرت الهی باشد."

"و مردمان، این وعده الهی را هر ساله مرور میکنند، بی خستگی . . . . .
تا خسته شوند بدکاران و بدخواهان و رشد کند باور مردمان در این فضا تا . . . . .
تا آنزمان که بشر به این درک برسد که جز در زیر چتر این مرد آسمانی
هیچ جای این دنیا و زیر چتر هیچ کس، روی آسایش نخواهد دید
این همانست که پیشینیان گفته اند : راه در جهان یکی است و آن راه راستی است
و این همان وعده پروردگار در قرآم مجید است که گفت : و اراده من بر آنست که زمین را به میراث دهم
به بندگان مستضعف ( و شایسته ام ) و آنان را پیشوایان اهل روی زمین گردانم."

«آیا نوباوگان این سرزمین عطر دل انگیز حکومت مهدوی را در مشام جانشان حس خواهند کرد ؟
و آیا چشمانشان به دیدار روی یار روشن خواهد شد ؟
آیا داستان غمبار تیره روزی های بشر به زودی و با طلوع خورشید روی دلدار برای همیشه پایان خواهد یافت ؟
و آیا . . . . . و آیا . . . . . و آیا . . . . . ؟»

"و اینک از پس اینهمه سال انتظار، وظیفه ما چیست؟
آیا بهتر نیست با آماده سازی بیش از پیش خود کاری کنیم که جشنهای میلاد به جشن ظهور او تبدیل شود؟
آیا بهتر نیست بجای به انتظار نشستن، در جهت رسیدن به دولت حقهٔ او، کاری و حرکتی کنیم و به او نزدیکتر شویم؟
آیا بهتر نیست، ‌آتش شوق او را چنان در نهانخانة دل برافزوزیم که هر چه غیر اوست را در بیرون و درون خاکستر کند ؟
و آیا بهتر نیست بجای رخوت و سستی در این زمانة واژگون که مدعیان سعادت بشر فراوانند،
یکبار برای همیشه به سوی او برخیزیم و به فرمان او با بدی ها و بدکاران بستیزیم . . . . .
تا به سرا پردة او فرود آئیم و از دیدار روی ماهش در سرود آئیم
به تضرع در دامان پر مهرش آویزیم و جانها به اطاعت مطلق از او بر انگیزیم
آنگاه جهان را به رای بی خلل او بسازیم و راه سعادت بشر، هموار سازیم
زان پس راه سوی بهشت بردن، ما را نیازی نیست که دوست در کنار است
و در کنار او،‌ هر جا که باشی بهشت است
و خلاصه کلام، چه زیبا گفت هر که گفت :
به انتظارش ننشینیم، به انتظارش بایستیم . . . . ."
"اللهم عجل فی فرج مولانا صاحب العصر والزمان . . . . . ان شا لله
برای تعجیل در ظهور حضرتش صلوات"