ایران‌بوم

نام اردیبهشت : نام اوستایی اردی بهشت،اشاوهیشته و یکی از فرشتگان امشاسپند است. در گاثه ها سروده های اصیل زرتشت، بیش از هر امشاسپند از اردی بهشت یاد شده است. این فرشته در آسمان موکل و پاسدار راستی، درستی، تقدس و پاکی و در زمین نگهبان نور و آتش است، به عبارتی او نماد خیر مطلق قلمداد شده و اورمزد، این نماینده ی خود را مامور کرد تا بوسیله ی ادویه جات و غذا، آفات و امراض را دفع کند.
گل مرزنگوش را به اردیبهشت نسبت داده اند، از این رو عید گل نیز نامیده شده است.در آثارالباقیه اردی بهشت معیار تشخیص حق از باطل و دروغ از راستی یاد شده و این واژ ه تفکیک شده است.ارد به مانند و شبیه معنا شده و چون این ماه در وسط فصل بهار واقع شده و این روزها اوج شکفتن گل و گیاه و اعتدال بهاری است بنابر این معنای آن مانند بهشت گفته شده و ایرانیان باستان به این مناسبت آنرا جشن گرفته اند.
اگر یکی از کار وی ژ ه های اردیبهشت حراست از آتش در عالم مادی باشد، پس در بحث جشن آتش نیز می تواند مصداق داشته باشد. اشا در پارسی باستان مترادف رتام است. کلمه ای که در زبان یونان باستان اساس فلسفه فرض شده است. در پارسی باستان برای اولین بار خشایارشا در کتیبه اش واقع در کاخ تچر در تخت جمشید به کلمه ی اشا اشاره کرده که گفته است : ...تمام عبادتگاههای دیوان را خراب کرده و اهوره مزدا، ارته و اشه را به فروتنی پرستش می کند.
جشن اردی بهشتگان : اگر چه اطلاعات ما درباره ی این جشن بسیار اندک است اما اردی بهشت جشن اخلاق بوده است زیرا ارتباط مستقیم با محاسن اخلاقی و رفتاری انسان دارد. در آثارالباقیه آمده است که : روز سوم اردی بهشت(اشتاد روز)عید است یعنی راستی بهتر است و این دو عید – یعنی عید اردی بهشتگان در روز سوم ماه و عید اشتاد روز 26 ماه اردی بهشت – منتهای خیر است. اردی بهشت پادشاه آتش و نور است به فرمان خدا تا با کمک ادویه، امراض را دفع کند و دروغ را از راست نمایان سازد بر مبنای اوستا.در اشتاد روز هم خداوند زمین را بیافرید و آن فیشههم گاه است از گاهان بارها...
به هر حال رسوم مشهور این جشن بارعام دادن پادشاه بود که در آن وزیر به معرفی افراد برگزیده کشور و هنرمندان می پرداخت و پادشاه به آنها جایزه می داد و از آنها تقدیر به عمل می آورد.به علاوه به عنوان جشن فراوانی گل حتی در دیگر ملل همانند روم و امروزه در اروپا این جشن مرسوم است.