ایران‌بوم

ناصرخسرو يکی از شش شاعر بزرگ پارسی زبان است. او همانند حکیم ابوالقاسم فردوسی عمر خود را وقف نوشتن کرد و همانند او خدمت بزرگی به زبان فارسی کرد. ناصرخسرو در برابر مراکز قدرت حاکم در زمان خود ايستاد. ناصرخسرو پس از بازگشت از سفر هفت ساله خود از شهری به شهری ديگر گريخت تا سرانجام در روستای حضرت سعيد در کوهستانهای بدخشان ماندگار شد و به انديشيدن و سرودن و نوشتن پرداخت و سپس در همانجا درگذشت.

سفر ديدار ماجرای سفر دکتر محمدرضا توکلی صابری به کوهستانهای بدخشان و ديدار از مزار ناصرخسرو است. نويسنده در هزارمين سالروز تولد ناصرخسرو مسير سفر ناصرخسرو را دنبال کرده و شرح سفرش را در کتاب سفر برگذشتنی باز گو کرده است. او می خواسته است که در ابتدای سفر يا پس از سفر به ديدار مزار ناصرخسرو برود که در ارتفاعات بدخشان در نزديکی مرز پاکستان و چين قرار دارد، ولی کوششهای او بی نتيجه می ماند. سپس تصميم می گيرد آخرين تلاش خود را بکند و به تاجيکستان می رود و در شهر دوشنبه با رئيس پليس فيض آباد به طور تصادفی آشنا می شود. دکتر توکلی صابری بر اساس وعده کمک رئيس پليس فيض آباد از مرز تاجيکستان وارد افغانستان می شود و از کندوز به فيض آباد می رود و رئيس پليس را ملاقات می کند. در آنجا رئيس پليس چهارده سرباز را با او همراه می کند تا او را به جرم ببرند. در آنجا سربازان به او می گويند که خودش بايد به تنهايی از آنجا تا روستای حضرت سعيد، محل آرامگاه ناصرخسرو، برود. کوشش دکتر توکلی صابری برای رفتن به روستای حضرت سعيد و دو روستای ديگر و ديدار ازمزار ياران ناصرخسرو و توصيف محل و گفتگو با افراد محلی بخشی خواندنی کتاب است. اين سفر در موقعيتی انجام می شود که آن منطقه و نواحی اطراف آن تحت کنترل طالبان بوده است و طالبان تا سه کيلومتری جرم محل اقامت نويسنده رسيده بودند. او پس از ديدار آرامگاه ناصرخسرو به کمک يک راننده محلی موفق می شود از منطقه عبور کرده و خود را به فيض آباد و سپس کندوز رسانده و به دوشنبه برگردد. در اين کتاب شرحی از وضعيت مزار ناصرخسرو همراه با اولين عکسها از آرامگاه ناصرخسرو و يارانش آورده شده است. عکسهای آرامگاه ناصرخسرو برای اولين بار در جهان در اين کتاب منتشر می شود.

در پايان کتاب ضميمه ای با عنوان سفالينه ی بی ارزش آمده است که نقد دکتر توکلی صابری بر کتاب نگاهی نو به سفرنامه است و در اين نقد او به طور قطع اثبات می کند که سفرنامه را خود ناصرخسرو نوشته است.