ایران‌بوم

در روز 25 اسفندماه 1392 و در بیست و ششمین سالگرد فاجعه بمباران شیمیایی شهر بی دفاع حلبچه همایشی با عنوان روایت ایرانی فاجعه حلبچه برگزار شد که برخی شخصیت های سیاسی، علمی و فرهنگی در آن به سخنرانی یا ارائه مقاله پرداختند که سخنرانی آقای عبدالرحمن زیباری وکیل مردم کردستان عراق در دادگاه بررسی جنایت های صدام حسین در بغداد در این جلسه مورد توجه حضار قرار گرفت. در اینجا ترجمه مقاله و سخنرانی عبدالرحمن زیباری تقدیم علاقمندان می شود.

در سخنرانی همایش روایت ایرانی فاجعه حلبچه اعلام شد:

حلبچه بخشی از انفال و بمباران شیمیایی است

وکیل و حقوقدان: عبدالرحمان حاجی زیباری (وکیل مردم کردعراقی در دادگاه جنایات جنگی صدام حسین)
ترجمه از کردی به فارسی: منصور جهانی

ماموستا عبدالرحمان زیباری و محمد صدیق احمد (جگر خون)

در روز 16/4/1987 اولین حمله شیمیایی رژیم دیکتاتور و ساقط شده بعث، در دره‌ای که ایل بزرگ «جاف»در آن‌جا زندگی می‌کنند بر روی مردم بی‌گناه ساکن منطقه «بالیسان» انجام شد؛ 81 روز پس از این فاجعه، قطعنامه 598 در شورای امنیت سازمان ملل متحد جهت آتش‌بس جنگ میان عراق و ایران تصويب شد. این قطعنامه حاوی هیچگونه محکومیت و رسوایی برای رژیم صدام حسین نبود؛ به همین دلیل کشور جمهوری اسلامی ایران به رهبری امام خمینی این قطعنامه را قبول نکرد. شورای امنیت سازمان ملل به این جنایت، تنها به عنوان جنگی که میان دو کشور روی داده است، نگاه می‌کرد؛ ولی این جنایت، بزرگتر و گسترده‌تر از جنگ میان دو کشور بود. در کنار اینها، ایران در روز 8/8/1988 به برقراری آتش‌بس رضایت داد و به صورت رسمی در تاریخ 20/8/1988 جنگ میان عراق و ایران متوقف شد. اماعملیات انفال و بمباران شیمیایی توسط رژیم بعث عراق متوقف نشد؛ زيرا عملیات مرحله هشتم انفال از روز 25/8/1988 تا تاريخ 6/9/1988 ادامه پیدا کرد که هیچگونه جنگی میان عراق و ایران برقرار نبود.

استان دهوک با کشور ایران هیچ مرز مشترکی ندارد و تنها با کشورهای ترکیه و سوریه مرز مشترک دارد. اگر صدام حسین و علی حسن مجید به دلیل اولین بمباران شیمیایی محکوم شده بودند، از دیگر بمباران‌های شیمیایی پشیمان می‌شدند؛ ولی به این کارشان ادامه دادند تا اینکه در روز 16/3/1988 شهر حلبچه را بمباران شیمیایی کردند که بر اثر آن 5 هزار نفر شهید و 11 هزار نفر زخمی شدند. همچنین همان رژیم در روز 2/8/1990 کشور کویت را اشغال کرد. همچنین در بهار سال 1991 قيام مردم عراق و کردستان در 14 استان توسط این رژیم سرکوب شد.

به اعتقاد بنده، حلبچه بخشی از عملیات انفال است، به این دلایل:

1 ـ در بین مراحل انفال 1 و 2 صورت گرفته است.
2ـ متهمان پرونده انفال همان متهمان پرونده حلبچه هستند.
3 ـ قربانیان پرونده انفال همان قربانیان پرونده حلبچه هستند و برادران ایرانی‌مان که آن‌ها هم ریشۀ آریایی دارند، به عبارت دیگر صدام حسین با یک سنگ دو گنجشک را کشت، مردمی که کُرد بودند را از بین برد و مردمی که ایرانی و ریشۀ آنهاآریایی است را قتل و عام نمود. همچنین عملیات انفال اول که در روز 9/2/1988 تا تاريخ 23/2/1988 به طور مرتب ادامه داشت، عملیاتی سخت بود؛ برای اینکه مردم را از روستاها به سمت زندان‌های دسته جمعی در «توبزاوا» در نزدیکی کرکوک منتقل کنند؛ تا بعداً آن‌ها را با اتومبیل به کوه‌های «حمرین» و یا «حَزَر» و یا «نُگره سلمان» ببرند، اما صدام حسین تصمیم گرفت حلبچه را در همان مکان خودش به گور دسته جمعی تبدیل نماید، بدون اینکه مردمانش را به جای دیگری منتقل کند.
4 ـ رأی نهایی در مورد پرونده انفال براساس مواد ، 12،11 و 13 قانون شماره 10 سال 2005 قانون دادگاه عالی جنایات عراق و رأی نهایی در مورد پرونده حلبچه نیز با همان مواد قانونی مورد تأیید قرار گرفت. در کنار این‌ها در روز 17/1/2010 این جنایت را به عنوان نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت (ژینوساید) قلمداد نکرد، ولی دادگاه تجدیدنظردر روز 28/2/2010 آن را به عنوان نسل‌کشی اعلام نمود و به انفال تبديل شده،زيرا از اساس انفال است.

5 ـ حلبچه انفال است، بلکه قله انفال نیز هست؛ زيرا در مرحله‌ای جنایت نسل‌کشی غليان می‌کند، حلبچه امواج خروشان نسل‌کشی انفال است. همچنین عملیات منطقه «گرمیان» غُرش نسل‌کشی انفال است که در مدت 13 روز از تاريخ 7/4/1988 تا 20/4/1988 تعداد 55 هزار مردم گرمیانی انفال شدند و از طرف رژیم بعث سر به نیست شدند.
هم اکنون جنگ عراق و ایران خاتمه یافته است، ولی منازعه همچنان ادامه دارد، خسارات ناشی از جنگ پیگیری نشده است. حلبچه به استان تبدیل شد؛ ولی زخم‌ها هنوز التيام نيافته‌اند و خسارات ناشی از بمباران شیمیایی هنوز جبران نشده است. عراق و ایران همچون دو کشور با همديگر مشکلات را برطرف می‌کنند ولی نه از راه دادگاه عدالت بین‌المللی لاهه.
کُرد و عراق و ایران چرا با همدیگر علیه کمپانی‌هایی که سلاح کشتار جمعی را به صدام حسین فروختند و تعداد آن‌ها 207 شرکت است، شکایتی تنظیم نمی‌کنند؟
چرا عراق و ایران با همدیگر شکایتی علیه این کشورها نمی‌نویسند؟
همه این‌ها سؤال هستند و ضرورت دارد که جواب درستی به آن‌ها داده شود.
در بخش پرسش و پاسخ اقای زیباری با ارئه آماری از شرکت های یاریگر صدام حسین برای تولید و استفاده از سلاح های شیمیایی اظهار داشت: در مجموع 207 شرکت اروپایی به رژیم بعث سلاح کشتار جمعی فروختند که 1شرکت از آرژانتين، 17 شرکت ازاتریش، 16 شرکت ازفرانسه، یونان 1 شرکت، هند 1 شرکت، عراق 1 شرکت، ایتالیا 12 شرکت، ژاپن 1 شرکت، بلژیک 8 شرکت، امریکا 7شرکت، برزیل 1 شرکت، مصر 1 شرکت، آمریکا 18 شرکت، آلمان 86 شرکت، لهستان 1 شرکت، هلند 2 شرکت، موناکو 2 شرکت، بريتانيا 18 شرکت، سوئد 1 شرکت، اسپانيا 4 وسوئیس با 8 شرکت در این خصوص سهیم بودند.