ایران‌بوم

«هیزم تر به کسی فروختن» از مثل‌های رایج در فرهنگ کوچه و بازار است و پیدایی آن در حوزۀ داد و ستد و مسائل اقتصادی است که به تدریج وارد زبان توده‌های مردم شده است، و امروزه در دعواهای متداول بین مردم و گله‌گزاری‌ها و...کاربرد دارد. مثلاً فردی که علت دعوا و نوع برخورد کسی با خود را نمی‌داند، به طرف مقابل خود می‌گوید: مگر من چه هیزم‌تری به تو فروخته‌ام؟!

***

در روزگاری که نفت و گاز و برق به فراوانی امروز نبود و دورتر از آن که اصلاً برق و نفت و گاز یافت نمی‌شد، مردم برای تولید حرارت و گرم کردن منازل و پخت و پز از هیزم استفاده می‌کردند.

هیزم خشک، هنگام اشتعال، علاوه بر ایجاد دود و سیاه‌کردن در و دیوار و محیط زندگی، باعث ناراحتی‌های چشمی و ریوی می‌شد و خسارات جبران‌ناپذیری به بار می‌آورد و بدتر از آن، هیزم‌تر بود که روشن کردن و شعله ور ساختن آن بسیار سخت‌تر بود.

از این رو کسی که هیزم‌تر می‌فروخت، پیش مردم متقلب‌ترین فرد محسوب می‌شد. چون درآن روزگار، دروغ، غش در معامله، غیبت، تهمت، کم‌فروشی و...گناهی بزرگ و نابخشودنی محسوب می‌شد.

بنابراین هیزم تر فروختن، گناهی بس عظیم و انگی رسواگر به شمار می‌رفت. پدران ما، تــرکردن هــیزم را برای افزایش وزن و کم فروشی، گناهی بزرگ می‌دانستند متأسفانه برخی از فرزندان آنها- امروز- وارد کردن آب به شیر، غش در معامله، کم فروشی و ... را زیرکی می‌نامند!

خدا عاقبتمان را ختم به خیر کند تا هیزم‌تر به کسی نفروشیم!