ایران‌بوم

شاهنامه یکی از مهمترین یادگارهای ادب و هنر جهان است که میراث مکتوب ایرانیان و انعکاس سحرانگیز سوابق تاریخی و در عین حال،‌بیان گویا و روح‌انگیز ادراک ملیت و غرور ملی است. طبق دلایل فراوانی که وجود دارد می‌توان گفت که در عصر ساسانی، خاصه در دو سده آخر آن دوره ادبیات به نحو درخشانی راه ترقی و تکامل پیمود.

شاهنامه نه فقط بزرگترین و پرمایه‌ترین نقد شعری است که از روزگار سامانی و غزنوی بازمانده، بلکه مهم‌ترین سند ارزش و عظمت زبان فارسی و روشن‌ترین گواه شکوه و رونق فرهنگ و تمدن ایران کهن است. شیوه بیان شاهنامه ساده و روشن است. فردوسی در بیشتر موارد مطلب را کوتاه می‌گوید و از پیرایه‌سازی و سخن‌پردازی اجتناب می‌کند. شاهنامه تنها قصه نیست،‌فلسفه است، اخلاق و غزل است و فردوسی از عهده تمام برآمده است. شاهنامه در زمینه‌های مختلف از سوی استادان و محققان مورد پژوهش قرار گرفته است. عسکر ظروفچی در کتاب حاضر، تحقیق جامعی درباره برخی نکات ادبی و بدیع شاهنامه به ویژه تشبیهات گوناگون و تصاویر زیبای طبیعت،‌از قبیل: طلوع و غروب خورشید، صبح،‌روزوشب، طلوع ماه و ستاره و صحنه‌آرایی‌های دیگر انجام داده است که در نوع خود تازگی دارد.

وی در سرآغاز می‌نویسد:«نخستین بار که با شاهنامه و فردوسی آشنا شدم و سحر کلام این کتاب، آتش شوق در دلم نهاد، نوجوانی 13 ـ 14 ساله بودم ... استاد روانشاد زین‌العابدین مؤتمن قطره‌ای از اقیانوس ذوق و معرفت را به ما نمایاند و داستانی از داستان‌های این کتاب را با استادی تمام و شیوا سخنی ویژه‌ای که خاص ایشان بود،‌بازگو فرمودند که لذت آن را هنوز در جان دارم. برآن شدم که شاهنامه‌ای بیابم و بر جهان پاک ماورایی آن راه یابم و اکنون پس از پشت سرگذاشتن پنجاه و چند سال از آن زمان، این شیفتگی لحظه‌ای مرا به خود وانگذاشته است.