ایران‌بوم

«آب پاشونک»، «گوجه عروس»، «گل عروس» و «اول تابستان» [جشن تیرگان] جشن‌هایی هستند که همزمان با اولین روز تیرماه در ایران باستان برگزار می‌شدند و به مرور زمان فراموش شده‌اند.

نمشي , adidas bold age leggings girls dance studio - تسوق تشكيلة اديداس اوريجينالز للأطفال مع تخفيضات 25 - 75% أونلاين في السعودية | Eminem nike air mag cheap 2013 trucks 2017 accessories Super Bowl 56 LVI Slim Shady PE , BabylinoShops , nike zoom lebron iii crimson black paint

به گزارش خبرنگار میراث فرهنگی ایسنا، جشن "آب پاشونک" در نخستین روز سال گاه‌شماری و نخستین روز فصل تابستان (برابر با روز یکم تیرماه که خورشید به بالاترین جایگاه خود می‌رسد.) برگزار می‌شده است. این جشن هنوز هم در بسیاری از نواحی ایران همراه با گردهمایی و مراسم آب‌پاشی و آب ریزگان در صحرا برگزار می‌شود.

در تحقیقی که «بهروز بیگوند» درباره جشن‌های فراموش شده ایران باستان انجام داده، آمده است: در فراهان و نواحی مرکزی ایران کماکان نام «اول تُوِسّتونی» (اول تابستانی) برای این جشن کهن رواج دارد.

در برخی نواحی خراسان و افغانستان این هنگام را «گوجه عروس» یا «گُل عروس» می‌نامند و به نوعروسان میوه‌های نو رسیده، آرد و نبات هدیه می‌دهند. در این مراسم به نام «گل و گوجه عروس» نورسیده، آرد و نبات هدیه می‌دهند. این مراسم در خراسان همزمان با فرا رسیدن و به بار نشستن درختان و رسیدن نخستین میوه‌های درختی برگزار می‌شود. در این مراسم در روزی تعیین شده بین اهالی روستا، میوه‌های نوبرانه را همراه با سبزی، کاهو، آرد و روغن در سینی بزرگ چیده و به خانه نو عروسان می‌برند.

پرسه همگانی تیرماه

در باور ایرانیان، در چنین روزی گروه زیادی از ایرانیان باستان در راه پاسداری ارزش‌های میهنی و دینی خود جان خودیش را فدا کرده‌اند. به همین دلیل در نخستین روز تیر، پرسه همگانی با مراسم ویژه برگزار می‌شود. در بامداد روز پرسه همگانی، به نیایشگاه‌ها و تالارهای رسمی نزدیک محل زندگی خود می‌روند. در این مراسم خانواده‌هایی حضور دارند که از یک سال پیش تاکنون فردی از اعضای آن‌ها

درگذشته باشد و بقیه برای گرامی‌داشت یاد و خاطره نیکان و نیکوکاران در گذشته در جهان مادی، در مراسم پرسه شرکت می‌کنند. در این مراسم، به ویژه بانوان، شاخه‌هایی از برگ سبز «مورد» یا «شمشاد»، «عود»، «کُندر» و یا «چوب سندل» را با خود می‌آورند و در کنار سفره پرسه بر روی میز می‌گذارند. روی میز، سفره‌ای گسترده شده که روی آن بشقاب میوه،‌ سینی لُرک و ظرفی از مخلوط قهوه و ظرف دیگری از بلورهای نبات می‌گذارند.

مخلوط قهوه شامل پودر قهوه، مقداری آرد نخود، کمی پودر قند و اندکی پودر هل است. آتشدانی هم در کنار آن می‌گذارند و پیوسته در زمان برگزاری مراسم کُندر و چوب سندل بر آتش می‌پاشند تا بوی عطرآگین آن‌ها هوا را خوشبو کند. در پسین روز پرسه، مردم به آرامگاه‌ها می‌روند و با نیایش خود به روان و فروهرهای همه درگذشتگان درود می‌فرستند. در بسیاری از شهرهای ایران در بامداد روز پرسه، نخست به دیدن خانواده‌هایی می‌روند که در سال گذشته از دست رفته‌ای داشته‌اند و برای چند دقیقه‌ای در خانه آن‌ها می‌مانند و چای و شربت می‌خورند و شادی برای روان آنان آرزو می‌کنند.

یکی از نوشیدنی‌هایی که برخی از خانواده‌ها در خانه تهیه کرده و به مهمان‌ها می‌دهند شربت «خُرفه» است. برای تهیه این نوشیدنی، دانه‌های کوچک گیاه خرفه را کاملا نرم می‌کنند و آن را با آب مخلوط کرده و به هم می‌زنند تا شیره سفیدرنگی به دست آید. پس از صاف کردن این مایع، مقداری شکر، گلاب و یخ به آن اضافه می‌کنند.

نیایش پیر نارستانه

پیر نارستانه در 31 کیلومتری شرق یزد و در پشت کوه دربید قرار گرفته است. زرتشتیان سراسر جهان، همه ساله به مدت 5 روز از روز سپندارمذ تا روز آذر از ماه تیر در این مکان گردهم می‌آیند و آداب و رسوم نیاش اهورامزدا و برپایی سنت‌های شاد را بجا می‌آورند.

روایت است که کتایون (همسر یزدگرد) به سبب علاقه‌ای که به پسر کوچک تر خود (اردشیر) داشته با هم به سمت شرقی یزد گریختند. اردشیر پس از جدا شدن از مادر، به شرق و به سوی کوه و دشت گریخت و سرانجام در کوهی که هم اکنون نارستانه نامیده می‌شود، پنهان شد. این مکان مقدس، شاهزاده اردشیر را برای در امان ماندن از دست دشمنان در خود گرفته است. شاهزاده اردشیر شکارچی روشن بینی نمایان شده و شکارچی بنا به خواست و فرمان شاهزاده اردشیر، پیر نارستانه را بنیان می‌نهد.