ایران‌بوم

آمریکا هر ماهه 7/6 میلیارد دلار در افغانستان هزینه میکند که بخش عمدهٔ آن صرف جنگ و کشتار می‌گردد و بخشی از آن نیز به جیب پیمانکاران آمریکایی ریخته می‌شود.

از سوی دیگر، پیش از سلطه ناتو بر افغانستان، مساله اعتیاد در این کشور، کم شناخته شده بود. گر چه در همان زمان نیز هر ساله مقادیر زیادی تریاک در این کشور کاشت می‌شد. انسان نمایان طالبان در واپسین ماههای حکومت خود فتوای حرام بودن کاشت تریاک را در این کشور صادر کردند. همزمان شدن این فتوی با یورش «ناتو» به رهبری آمریکا به این کشور بسیار پرسش برانگیز است.

امروزه پس از سالهای اشغالگری «غربی»ها، افغانستان بدل به بزرگترین تولید کننده تریاک در جهان شده است ؛ به طوری که بیش از 90% از تولید این کشت را به خود اختصاص داده است.

قابل توجه است که اصلی ترین مناطق کشت تریاک در افغانستان یعنی استان هلمند (هیرمند) از آغاز حضور «ناتو» در این کشور، در اشغال نیروهای بریتانیایی بود. به باور بسیاری از دیدهبانان مسایل کشت و قاچاق تریاک، این مساله را اتفاقی نمیدانند. میدانیم که انگلیسها پس از سلطه بر هندوستان (حتا پبش از سلطهی کامل، دست به کشت تریاک در این کشور زدند و برای پرداخت بهای ابریشم از چین، اقدام به صادرات تریاک به چین و گسترش مصرف آن در میان مردم این کشور نمودند. حتا زمانی که دولت چین در پی مبارزه با تریاک برآمد هم گام با دیگر دولتهای غربی از جمله آلمان، آمریکا و... به این کشور لشکر کشی کردند و نیروهای دولت چین را در هم شکستند.

این رخداد در تاریخ به «جنگ تریاک» معروف است.

با این سابقهٔ انگلیسیها در گسترش کشت و مصرف تریاک پارهای بدبینان (درست یا نادرست) بر این باور بوده و هستند که دربار انگلستان در راس مافیای جهانی کشت و قاچاق تریاک قرار دارد.
امروزه یکی از بزرگترین مشکلات کشور جنگ زده افغانستان مساله اعتیاد به مواد مخدر میباشد. بخش بزرگی از مردم این کشور به دام اعتیاد دچار شده اند و برخی نیز برای رهایی از رنجهای تحمیل شده و نبود هیچ گونه امید به آینده به «اعتیاد» پناه برده اند امروزه در کابل، قندهار، هرات، مزار شریف (بلخ) و دیگر شهرهای بزرگ افغانستان، وجود دستههای بزرگ معتادان حتا در میان شهر، شگفتی برانگیز نیست.
امروزه هم خانمانان افغانستانی ما در یکی از بدترین شرایط زندگی پس از جداسازی این سرزمین از ایران در سال 1263 خورشیدی (1857) میلادی روزگار میگذرانند. این جداسازی به دست حکومت جبار بریتانیا با تحمیل جنگ و لشکرکشی به ایران، محقق گردید و از آن زمان لحظه ای «آب خوش» از گلوی هم میهنان ما در این سرزمین پایین نرفته است. همخانمانان افغانستانی، یورش و اشغالگری امپراتوری انگلیس را در هم شکستند، ارتش خون ریز سرخ را با خفت و خواری و با دست خالی بیرون راندند و اکنون نوبت امپریالیسم آمریکاست که مزه کامل شکست را در این سرزمین بچشد.

افغانستان را میتوان با نیروی نظامیاشغال کرد. اما تاریخ نشان داده است که این سرزمین را نمیتوان به بند کشید و در زنجیرهای اسارت نگاه داشت.

راه نجات خواهران و برادران افغانستانی در اتحاد دوباره با سرزمین مادر (ایران) است. امروز احساسهای ایران گرایی و ایران دوستی از هر زمان دیگر در افغانستان در اوج است. اگر حاکمان خردی دارند از این همه احساسها و موقعیت ویژه تاریخی برای زدودن آثار تجزیه و وحدت دوباره بهره گیرند.