خبر
سرمربی تیم ملی بوکس: به خاطر عرق ملی، با تمام توان در المپیک مبارزه می‌کنیم
- خبر
- نمایش از چهارشنبه, 28 تیر 1391 10:39
- بازدید: 2720
بیش از 35 سال است که حسین نهرودی در بوکس ایران فعال است و غیر از سه یا چهار سال در بقیه مواقع در تیم ملی حضور داشته است. او تیم ملی در پنج دوره المپیک را برعهده داشته و در بازی‌های المپیک 2012 لندن هم مشتزن‌ها را هدایت می‌کند. نهرودی امیدوار است تا در این دوره بالاخره بوکس ایران مدال آور شد.
boohoo , Womens & Mens Clothes , Shop Online Fashion | nike air sport attack red bank blue Mid Linen - Grailify - nike sweet classic leather sneaker sandals
سرمربی تیم ملی بوکس در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در مورد ورودش به بوکس اظهار کرد: از سال 1356 مربیگری در بوکس را شروع کردم که بعد از یک سال انقلاب شد و بوکس تعطیل شد. پس از حدود 12 ـ 10 سال که بوکس را به صورت شخصی دنبال می‌کردم سال 1368 بوکس بازگشایی شد. در آن زمان چون بوکسور زیادی نداشتیم با همان تیم تهران که در واقع تیم ملی به حساب می‌آمد کارم را دوباره آغاز کردم.
وی افزود: اولین مسابقه‌ای که پس از انقلاب رفتم بازی‌های آسیایی 1990 پکن بود. با همین بوکسورهای تهران از شش نفری که برده بودیم یک مدال نقره و دو مدال برنز گرفتیم. در این بازی‌ها مرحوم صادق علی اکبرزاده سرمربی بود. از همان سال‌ها به صورت مستمر در بوکس به عنوان کوچک‌ترین خدمتگذار بوده ام و کار کرده‌ام و کار می‌کنم.
سرمربی تیم ملی بوکس در مورد عناوینی که در این سال‌ها با تیم ملی به دست آورده است ادامه داد: سال 1992 و در المپیک بارسلونا اولین حضورم در المپیک را به عنوان سرمربی تجربه کردم. سال 1993 در مسابقات قهرمانی آسیا با دو مدال طلا، دو نقره و چهار برنز نایب قهرمان شدیم. سال 1995 باز هم در مسابقات قهرمانی آسیا در ازبکستان و در دل کشورهای صاحب بوکس با یک مدال طلا، یک نقره و یک برنز به مقام سوم رسیدیم. سال 1997 در مسابقات آسیایی مالزی مدال‌هایمان رنگ بهتری داشت، اما سوم شدیم در این سال سه مدال طلا و دو نقره گرفتیم که بهترین نتیجه تاریخ بوکس ایران بود.
وی با اشاره به این که سال 1997 به درخواست خودش از تیم ملی کنار رفت، یادآور شد: در این سال به مسئولان فدراسیون پیشنهاد دادم تا یک مربی کوبایی (آسه بال) که آن زمان یکی از سه مربی برتر جهان بود را به خدمت بگیریم که به خاطر عدم شناخت از بوکسورها و فشار زیادی که بر روی ملی‌پوشان بود ما در بازی‌های آسیایی 1998 بانکوک یک نقره و یک برنز گرفتیم. این مربی کوبایی اکنون هم سرمربی تیم ملی کشورش است، اما نتوانست در ایران موفق باشد.
نهرودی تصریح کرد: آسه بال حدود سه سال سرمربیگری تیم ملی را بر عهده داشت که آخرین حضورش در بازی‌های المپیک 2000 سیدنی بود که حسینی تا جمع هشت نفر پایانی راه یافت اما دستش از مدال باز ماند. پس از رفتن این مربی باز هم به من پیشنهاد شد که سرمربیگری را بر عهده بگیرم، اما به خاطر مشکلات کاری‌ام نمی توانستم زیاد در خدمت تیم ملی باشم، بنابراین «برایف » قزاق را سرمربی کردند که البته این مربی هم در بوکس ایران موفق نبود.
وی اظهار کرد: سال 2002 ـ 2003 بود که این مربی قزاق رفت و من دوباره به تیم ملی برگشتم و در مدت کمی که تیم را در اختیار داشتم دو سهمیه المپیک را به دست آوردیم که یک سهمیه به خاطر دوپینگ از دست رفت و عاشری تنها نماینده ما در المپیک آتن بود. پس از المپیک آتن چون اواخر خدمتم در هتل هویزه به عنوان مسول مالی بودم، باید بیشتر از خودم مراقبت می‌کردم بنابراین کمتر وقت می‌کردم در تیم ملی باشم و به عنوان ناظر کمیته ملی المپیک در خدمت بوکس بودم.
سرمربی تیم ملی بوکس با اشاره به این که در این مدت که ناظر کمیته ملی المپیک بود یک مربی اوکراینی سرمربی بود و مدتی هم احدی سرمربی شد، یادآور شد: پس از این مربیان که شاید در مجموع دو سال هدایت تیم ملی را بر عهده داشتند دوباره به تیم ملی برگشتم و باز هم سرمربی تیم ملی شدم و توانستم در این مدت بوکسورهای خوبی را تربیت کنم.
تیم ملی بوکس
وی در پاسخ به این سوال که بوکس ایران در سال 68 چه شرایطی داشت و اکنون چه شرایطی دارد؟ گفت: از همان ابتدا که کارمان را شروع کردیم، نمودار صعودی را طی می‌کردیم، اما زمانی که مربی کوبایی به ایران آمد بوکس ایران روند نزولی خود را شروع کرد که در دوره مربی قزاق این نزول بیشتر شد. بعد از سال‌ها هم مدتی بهتر شدیم، اما هرگز به آن روزهای اوج گذشته باز نگشتیم.
نهرودی در پاسخ به این سوال که چه شد دوباره به سرمربیگری تیم ملی بازگشت؟ اظهار کرد: قصد نداشتم دوباره به این پست سخت با استرس زیاد، باز گردم، اما وقتی دیدم اوضاع فنی بوکس دچار نابسامانی شده و شرایط خوبی ندارد، صلاح دیدم باز گردم. تصمیم نداشتم پس از بازنشستگی دوباره پست‌های سخت قبول کنم، اما احساس کردم در آن برهه به حضورم در بوکس نیاز بود و می‌توان با این بوکسورها روزگار خوب گذشته را دوباره تکرار کرد، بازگشتم.
وی با اشاره به این که کسب چهار سهمیه حضور در المپیک لندن آن هم در شرایطی که کارشناسان فکر نمی‌کردند در بوکس این تعداد سهمیه را بگیریم کار مهم و بزرگی بود، گفت: وقتی در سال 89 دوباره سکان هدایت تیم ملی را برعهده گرفتم هیچ قولی برای کسب سهمیه المپیک ندادم و در مورد مدال در المپیک هم چیزی نگفتم، اما در خودم این توانمندی را می‌بینم که بوکسورهای ما خیلی بهتر از گذشته عمل کنند.
وی در پاسخ به این سوال که مشکل اصلی بوکس ایران را در چه می‌داند؟ یادآور شد: من گرگ باران دیده بوکس هستم. بنابراین به حاشیه‌ها کمتر توجه می‌کنم. بوکسورها به خاطر محدودیت‌هایی که دارند مانند تجهیزات، سالن‌ها، مالی، نپرداختن در جامعه به آنها و چندین و چند مشکل دیگر با این رشته شروع می‌کنند، اما پس از مدتی به رشته‌های دیگر می‌روند. رسیدگی به این بوکسورها توقع نابجایی نیست.
نهرودی در مورد عملکرد بوکسورهای ایران در بازی‌های المپیک 2012 لندن گفت: در وزن علی مظاهری 91ـ کیلوگرم 16 نفر و در اوزان بقیه ملی‌پوشان ما 24 تا 32 نفر هستند که این نشان می‌دهد کار سبک وزن‌های ما سنگین‌تر است. مظاهری که پرچمدار کاروان ایران هم است بوکسوری خوب ، کار بلد، خوش اخلاق پر مدال و خوش استیل است و با دو پیروزی می‌تواند مدال المپیک را برای اولین بار در تاریخ کسب کند. مهدی طلوطی، امین قاسمی پور و احسان روز بهانی هم بوکسورهای خوبی هستند، اما بازی‌های تدارکاتی و آماده سازی زیادی را پشت سر نگذاشته اند، ولی به خاطر عرق ملی، تعصب و انگیزه‌ای که دارند با تمام توان مبارزه می‌کنند و مطمئنم که موفق می‌شوند.
