ایران پژوهی
هر چه کنی، به خود کنی
- ايران پژوهي
- نمایش از جمعه, 27 مرداد 1391 10:53
- بازدید: 4133
برگرفته از روزنامه اطلاعات
«اگر نیکی کنید، به خود کردهاید و اگر بدی کنید، از آن خودتان است». بهترین راه تشویق انسان به کار خیر، بهرهگیری از حس غریزی خود دوستی او است.
قرآن میفرماید: «نیکیهایی که میکنید، به خود میکنید و زیان بدیهای شما نیز به خودتان برمیگردد.»
امام علی علیهالسلام در این باره میفرماید: «تو اگر نیکی کنی، خودت را گرامی داشتهای و به خودت نیکی کردهای و اگر بدی کنی، خودت را خوار کردهای و به خودت زیان رساندهای.» این سنتّی همیشگی است و نیکیها و بدیها سرانجام به خود انسان بازمیگردد.
احسان و نیکوکاری در آثار سعدی
شاعران پارسیزبان با الهام از پیامهای آسمانی قرآن کریم و رهنمودهای پیامبران و امامان معصوم (ع)، در این زمینه سخنسرایی کرده و احسان و نیکی را درشعر و سخن خود قرار دادهاند. در این میان، سعدی شیرازی، شاعر بلندآوازه با تیزبینی خود، شعرهای زیبا و دلنشینی در فضیلت احسان و نیکوکاری سروده که از آن جمله چنین است:
اگر بد کنی، چشم نیکی مدار
که هرگز نیارد گز، انگور بار
نپندارم ای در خزانِ، کِشته جو
که گندم ستانی به وقت درو
رطب ناورد چوب خرزهره بار
چو تخم افکنی، بر همان چشم دار
نعمت و مال ماندنی نیست. بنابراین اکنون که توان داریم، باید با نیکی و احسان، پاداش آخرت را برای خود فراهم کنیم:
کسی کوی دولت ز دنیا ببُرد
که با خود نصیبی به عقبا ببرد
درون فروماندگان شاد کن
روز فروماندگی یاد کن
نه خواهندهای بر در دیگران
به شکرانه، خواهنده از در مران
سعدی درباره نوعدوستی، نیکی و احسان به یتیمان چه زیبا سروده است:
چو بینی یتیمی سر افکنده پیش
مده بوسه بر روی فرزند خویش
یتیم ار بگرید، که نازش خرد؟
و گر خشم گیرد، که بارش برد؟
به رحمت بکن آبش از دیده، پاک
به شفقت بیفشانش از چهره، خاک
اگر سایهای خود برفت از سرش
تو در سایه خویشتن، پَروَرش
تهیه وتنظیم: منیرالسادات موسوی
