زیست بوم
محیط‌زیست مقدم است یا صنعت؟
- زيست بوم
- نمایش از شنبه, 21 فروردين 1389 09:15
- بازدید: 2392
برگرفته از
همشهری آنلاین - عادل جهانآرایدر هفته منابع طبیعی جابه‌جایی مدیری در استان مازندران آن هم در عرصه محیط‌زیستی می‌تواند خبر مهمی باشد
اینکه چرا آن رفت و این آمد، چیزی نیست که ما در مقام روزنامه‌نگار بخواهیم در باره آن قلم بزنیم، اما آنچه در این زمینه اهمیت دارد انجام وظایف مدیران در گستره قانونی و اجرای درست آن در حوزه مدیریت آنهاست.
استان مازندران از نظر امکانات محیط‌زیستی و داشتن منابع طبیعی یکی از استان‌های برخوردار کشور است. شاید بدیهی‌ترین وظیفه یک مدیر محیط‌زیست حفظ اصل و اساس محیط‌زیست است، نه کمتر و نه بیشتر. شاید کمتر کسی در استان باشد که بخواهد محیط‌زیست استان را فدای صنعت یا توسعه کند؛ آن هم توسعه‌ای تعریف‌نشده و نامشخص.
استان مازندران یکی از استان‌های سبز کشور است و به اذعان قائم‌مقام سازمان حفاظت محیط‌زیست کشور با 22 درصد پوشش محیط‌زیستی رتبه نخست اراضی تحت حفاظت طبیعی کشور را به‌خود اختصاص داده است. با این وجود از مسئولان محیط‌زیست استان و کشور انتظار می‌رود که نه تنها این پوشش کم نشود، بلکه درصورت امکان به افزایش آن همت گمارند.
این در حالی است که هفته گذشته عباسعلی نوبخت، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان از رخداد پدیده بیابان‌زایی در 311 هکتار از جنگل‌های مازندران خبر داد.حال با وجود خطر‌های متعددی که طبیعت استان را تهدید می‌کند باید دید که رئیس جدید محیط‌زیست استان، چه راهکاری برای برون‌رفت طبیعت استان از مشکلات و تهدیدهای پیش‌رو پیشنهاد می‌کنند.
این روزها که تب توسعه و صنعتی شدن در برخی از استان‌ها بالا گرفته است و به موازات آن استان مازندران هم می‌خواهد نسبت به استان‌هایی که از امکانات صنعتی برخوردارند، عقب نماند، چه بسا این گمان به‌وجود بیاید که خدای ناخواسته برخی بخواهند توسعه را مقدم بر محیط‌زیست بدانند.
البته نیک می‌دانیم که رسالت مسئولان محیط‌زیست استان چنین چیزی را ایجاب نمی‌کند و آنها بیش از آنکه بخواهند در چنبره صنعت‌‌زدگی گرفتار شوند، سعی دارند از آسیب به محیط‌زیست جلوگیری کنند و سپس پایه های صنعت را هم براساس حفظ اصول و ضوابط زیست‌محیطی در استان بنا کنند.
بی‌تردید هر اقدامی که با عنوان توسعه پایدار در استان انجام می‌شود باید از منابع پایدار برخوردار باشد و نمی‌توان محیط‌زیست را که حیات همه ما به آن و به سلامت آن بستگی دارد، فراموش کرد.
