ایران‌بوم

در سدهٔ هژدهم دوک‌نشین‌های حقیر اروپا با ایجاد فدراسیون به وحدت رسیدند و بدین‌سان بود که کشورهایی مانند آلمان، ایتالیا و... به وجود آمدند. البته این فدراسیون‌ها، هیچکدام بدون اعمال زور و جنگ و لشکرکشی و کشتار به وجود نیامدند، انگلیسی‌ها با کشتار فراوان به اصطلاح اتحاد را ایجاد کردند. پرچم‌های کشورهای درهم‌شکسته را با هم تلفیق کردند و به اصطلاح پرچم بریتانیا را درست کردند. آلمان‌ها پس از اتحاد البته دولت «رایش» را برپا کردند؛ اما پس از شکست در نبرد دوم جهانی، آمریکایی‌ها به شیوهٔ معمول این کشور را به نام دولت فدرال آلمان نامیدند، همان کاری که کوشیدند در عراق هم پس از اشغال این کشور به آن تحمیل کنند که تنها «نصفه و نیمه» موفق شدند. البته می‌دانیم که آمریکاییها نیز پس از جنگ‌های درازمدت و درهم کوبیدن مقاومت «فدراسیون جنوب» توانستند «ایالات متحده» را برپا سازند.

آن‌ها امروزه از همین عامل که باعث جمع شدن مناطق مستقل کوچک و خرد و ایجاد کشور و دولت شده است، با نیت شوم، یعنی کوشش برای تجزیهٔ سرزمینهای یگانه و دولتهای فراگیر بهره می‌گیرند.

آنها درست می‌دانند که گام نخست برای تجزیهٔ کامل دولت فراگیر ایران که دیرینگی آن به چندین هزار سال می‌رسد، تجزیهٔ آن به مناطق زیر نام «فدرالیسم» است.
این سخن را ما از دهان بوق‌های تبلیغاتی غرب می‌شنویم و جالب است که همهٔ سازمانهای تجزیه‌طلب که اغلب هم بر روی کاغذ هستند، خواهان اجرای «فدرالیسم»اند.

در انتخابات ریاست جمهوری چند سال پیش آقای محسن رضایی مسالهٔ «فدرالیسم اقتصادی» را برای «رای جمع‌کردن» پیش کشید. می‌گویند که ایشان با اتکا به دکترا در علم اقتصاد یا مدیریت، «پسوند» اقتصادی را به فدرالیسم چسباندند. فدرالیسم اقتصادی (البته به تعریف ایشان)، از نظر آثار تجزیه‌خواهانه و تجزیه‌طلبانهٔ آن، در راستای همان فدرالیسم سیاسی قرار دارد. البته اگر بتوان فدرالیسم سیاسی را به عنوان «تجزیهٔ سخت» نام برد، فدرالیسم اقتصادی عبارت است از تجزیهٔ نرم.

با اجرای فدرالیسم اقتصادی در آن صورت صاحب فدرال اقتصادی خوزستان به مانند «شیخ خزعل»، قادر خواهد بود که همهٔ سرزمینهای بارور این خطه را برای تامین امنیت غذایی در برابر میلیاردها دلار به شیخ قطر واگذار کند و منابع نفتی خوزستان را در برابر چندصد میلیارد دلار به شیوخ عربستان (به خوان شرکت نفتی آمریکایی آرامکو) واگذار کند. همچنین دیگر رییسان بخش‌های فدراسیون اقتصادی با واگذاری آب و خاک و منابع این سرزمین به همسایگان، کشور را به پرتگاه کامل تجزیه بکشانند. «فدراسیون اقتصادی» چیزی جز تفکر کومله، حزب دموکرات کردستان، پژاک منتهی با «زرورق اقتصادی» نیست. نتیجهٔ هر گونه فدرالیسم یعنی تجزیهٔ ایران چه زیر نام سیاسی و چه زیر نام «من درآوردی اقتصادی» هرگونه تفکر فدرالیسم چیزی جز قوم‌گرایی، عشیره‌گرایی، طایفه‌گرایی در برابر اندیشهٔ وحدت‌گرایی و ایران‌گرایی، چیز دیگری نیست. می‌گفتند بعضی‌ها حاضرند در برابر یک دستمال، قیصریه‌ای را به آتش بکشند؛ حال کسانی به خاطر «وعدهٔ یک دستمال»، آماده‌اند تا کشوری را به آتش بکشند.