ایران‌بوم

فردوسی واپسین بازآفرینی را در اندیشه ایرانشهری انجام دادند...
درسال ۳۴۶ ه.ق در توس حرکت بزرگی انجام پذیرفت، ابومنصورعبدالرزاق توسی دانایان و موبدان بزرگ از خراسان و ماورالنهر، را گردهم آورد و فرمان داد شاهنامه کتاب ملی ایران نوشته شود.

شاهنامه ابومنصوری توسط ابومنصور معمری وزیرعبدالرزاق با نثر بسیار زیبا نوشته شد ازاین شاهنامه دیباچه آن مانده است
این نگاه وجود دارد که فردوسی سخت به شاهنامه ابومنصوری وفادار بوده است
ایرانیان درگذشته سنت نوشتاری داشتند که شاهنامه ابومنصوری هم وامدار خوتای‌نامک دوره‌ی ساسانی است که به دستور انوشیروان به نویسش در آمده است.

اسکلت خوتای‌نامک، همان اسکلتی است که در یشتها آمده است (در اندازه چهارهزارسال پیش)

ما ایرانیان یک حافظه و پیشینه تاریخی داریم از زمان یشتها، که پیش‌ترها به ویژه از زمان زرتشت بنا شده و تبلور آن در شاهکار فردوسی بزرگ هم دیده می‌شود.
یشتها کهنترین منبع حافظه‌ی تاریخی ایرانیان است
هوشنگ، تهمورث، جمشید،ضحاک، فریدون...دریشتها و هم در شاهنامه وجود دارد. پس حافظه تاریخی ما ایرانیان را، نه فردوسی آفرید و نه شاهنامه ابومنصوری و نه ختای‌نامک دوره ساسانی، بلکه هسته‌های نخستین قوم ایرانی که در فلات ایران بودند فرهنگ ایرانی و اوستایی را پدید آوردند.
زامیادیشت و مهریشت که محصول با ارزش این فرهنگ هستند.

جناب‌ استاد طاهری در موردآیین رازآموزی گفتند :
که پهلوان باگذر از راه سخت و هفت‌خان رازآموخته می‌شود و می‌تواند برسختیهای گیتی چیره شود

چراغ‌هایی در شبهای تار و روزهای مه گرفته این سرزمین می‌درخشند و راه را به ره‌پویان و جویای اندیشه و فرهنگ ایرانی روشن می‌سازند... با سپاس از استاد بزرگ جناب آقای طاهری