ایران‌بوم

به گزارش اداره كل روابط عمومي سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري، دكتر محسن جابري با بيان اينكه اين فصل از كاوش مدت 40 روز و با همكاري دانشجويان باستانشناسي دانشگاه هاي تهران، كاشان و هنر اصفهان انجام شد افزود: كشف اين بناي مذهبي بيانگر وجود يك شهر مهم مربوط به دوره ساساني در اين محدوده مكاني است، به همين دليل بر اهميت محوطه باستاني ويگل تأكيد كرده و كاوشهاي مستمر باستانشناسي را مي طلبد.
عضو هيأت علمي پژوهشكده باستانشناسي سازمان ميراث فرهنگي يادآور شد: اين محوطه در سال 1384 شناسايي و در سال 1385 مورد بررسي روشمند و سيستماتيك باستانشناسي قرار گرفت و بر اساس اطلاعات
به دست آمده مشخص شد 2 شهر از دوره ساساني تا دوره سلجوقي در اين محوطه وجود دارد.
جابري با تأكيد بر اينكه در سال 1387 برنامه گمانه زني و تعيين حريم اين منطقه انجام شد خاطر نشان كرد: در اين فصل از كاوش به منظور شناخت لايه هاي باستاني بخش ساساني منطقه مورد كاوش عمودي قرار گرفت و سمت ديگر كاوش افقي شد.
به گفته سرپرست كاوش محطوه باستاني ويگل، در نتيجه اين كاوش يك ساختمان مربوط به دوره ساساني در ابعاد 11 × 10 كشف شد.
جابري گفت: نقشه اين ساختمان آتشگاهي چليپايي شكل و مانند چهار طاقي هاي دوره ساساني داراي
چهار دهانه ورودي است. در مركز ساختمان نيز بقاياي يك آتشدان منحصر به فرد از دوره ساساني با تزئينات گچبري قرار دارد. در اطراف پايه آتشدان و ورودي سطح آتشگاه نيز بقايا و قطعات گچبري زيبايي از همين عصر به دست آمده است.

بنا بر اظهارات سرپرست كاوش محوطه باستاني ويگل، اين ساختمان از جنس چينه بوده و با گل ساخته شده است. كف و ازاره هاي آن داراي روكش گچ است كه چند بار تجديد و اصلاح شده و نشان مي دهد اين ساختمان مدت زيادي مورد استفاده بوده است. همچنين بدنه هاي آن نيز از ازار به بالا با رنگ قرمز اخرايي
رنگ آميزي شده است.
جابري افزود: در حين حفاري مشخص شد كه اين ساختمان پس از انتقال شهر به دوره اسلامي تخريب شده
و طي قرون اوليه اسلامي تغيير كاربري پيدا كرده است.
وي در پايان تأكيد كرد : اين نوع از معماري مذهبي دوره ساساني كه در حوزه استان فارس (‌فارس جنوبي) شناخته شده است براي نخستين بار است كه با اين كيفيت در ايران مركزي شناسايي مي شود. به خصوص
به دليل اينكه در اينجا 2 شهر با كالبد سالم وجود دارد كه تمامي ساختار ها و عناصر و اجزاي آن موجود و در زير ماسه ها مدفون است. لذا كاوشهاي باستانشناسي مي تواند بخشهاي مبهم تاريخ شهرسازي ايران طي دوره انتقال از ساساني به اسلامي و شهرسازي قرون اوليه اسلامي را روشن كند.