ایران‌بوم

گوهری مردی مقیم خاک شد         /           نی که خاک، او راهی افلاک شد
پیر دیری،قصه گویی خوش سخن         /           داستان پرداز دوران کهن
ساده پوشی نرمخوی و بی‌ریا         /           نکته‌سنجی با حقیقت آشنا
با نوا و چامه و شعر و سرود         /           جان او را الفتی دیرینه بود
همچو غواصی به بحر روزگار،         /           از دل گنجینه های پر غبار،
از حدیث رفتگان بی‌شمار،         /           سر فرازان به گیتی نامدار،
گفته و ناگفته ها را فاش کرد         /           وان گهرها بهرما شاباش کرد
از ازل، گویی معلم زاده بود         /           دل به تعلیم و تعلم داده بود
زین سبب بودش چو کوی دلستان         /           مجلس درس و مقال باستان
همرهانش یک عصا و یک کلاه         /           یک عصای کهنه و طی کرده راه
هم قدم با گام‌هایی استوار         /           یاوری در خستگی ها پایدار
گفت روزی زیرکی با وی که: هان         /           این عصا از پیری‌ات دارد نشان!
داد پاسخ با تبسم ک ای فلان         /           راز پنهان در عصای من بدان
خود مپنداری به دستم این عصا         /           همچو چوبی خشک جان و بی‌بها!
این که می بینی ز پا ریزآمده         /           از همان خاک طرب خیز آمده
باز گوی کودکی های من است         /           یادگار کوی زیبای من است
تا فراموشم نگردد کیستم!         /           از کجایم، در چه کارم،چیستم!
گر چه شهر دلربایان دیده‌ام،         /           بارها گرد جهان گردیده‌ام،
با همه زیبایی شهر فرنگ،         /           وانچنان افسونگران شوخ وشنگ
گوشه پاریز کرمان خوشتر است         /           خاک گوهربیز ایران خوشتراست
نکته‌ها گویم ز تاریخ کهن         /           روشنی بخشم به هر بزم سخن
قصه پردازی کنم زین آب و گل         /            بر فرازم نام او از جان و دل
تا جهان داند که من کرمانی‌ام         /           عاشق ایرانم و ایرانی‌ام