ایران‌بوم

در هنگام حرکت من این شخص متکبر و خودخواه( قوام‌السلطنه) از جای برخاست و تا دم در مشایعت کرد با احترامی که همگان را متعجب ساخت که چنین رفتاری از او مشاهده نشده بود و اصرار فرمود که دیگر بار به خدمتش برسم.

این آشنایی تقریباً به دوستی گرائید و مکرر به خدمتش می‌رسیدم و به طریق افکاء شعر می‌خواندیم و از ادب گفت و گو می‌داشتیم که اکنون مجال بازگفتن نیست و گرچه ارزش بازگویی دارد.

قوام‌السلطنه مردی بسیار با شخصیت بود. هیکلی برازنده داشت. در ادب فارسی و عربی و فرانسه به کمال بود. به اسلام اعتقاد داشت، چون تربیت خانوادگی آن عصر بدین روش بود. خطش بسیار خوب بود. نثر را فصیح و روشن می‌نوشت. شعر هم می‌ساخت اما به قول خودش شعرش متوسط بود و به نظر من خفض جناح می‌کرد. نمونۀ اشعارش را در مجلۀ یغما می‌توان دید.

بنده برخلاف دوران جوانی به این مرد بزرگ ایمان و عقیده پیدا کردم مخصوصاً در زمان مسافرت او به شوروی که آذربایجان را به تدبیر و چارۀ سیاسی رها ساخت .تصور می‌کنم از دیگر نخست‌وزیران کشور استعداد و لیاقتی بیش داشت.

خداوند تعالی او را و دیگر رفتگان را در بهشت اعلی جای دهد. گویا مدفنش در معصومۀ قم در حجره‌ای خاص است.