ایران‌بوم

امرداد مقدس: امشاسپند هفتم و مظهر جاودانگی، طول عمر، نمیرایی، تندرستی و ... را در اوستا با نام ((اَمرتات)) و در پهلوی امردات، می شناسیم. صفات برجسته ای که این فرشته با خود دارد او را نزد بشر ایرانی قدیم دارای قرب و عزت ساخته است. اگر هر امشاسپند یک گل را در چنبره خود داشته باشد، گل زنبق(چنبک)ازآن امرداد است. قرار دادن هفت نوع گل، روییدنی، دانه و ... بر هفت سین اصولا به نیت تقدی ((هفت)) امشاسپند بوده است و امرداد مرز نهایی، آخرین نقطه و نوک قله کمال است. به عبارت دیگر یک فرد باستانی به جهت رسیدن به کمال، ترقی، سعادت، خیربرین و رهایی از تعلقات باید هفت مرحله را طی می کرد و در مرحله اوصاف هر امشاسپند را می آموخت و پیروی می کرد و شروط لازم را کسب و اجرا می نمود. هنگامی به مرحله هفتم میرسید بسیار اهمیت داشت که صفات این فرشته را بشناسد و با پیروی از آن متخلق به اخلاق امرداد شود. بنابر این پاکیزگی جسم و روح در روز جشن امرداد به سبب آنکه می خواستند پیرو امرداد باشند شرط اصلی بوده که هر فرد شرکت کننده در جشن می بایست از آن پیروی کند.
جشن امردادگان: اطلاعات ما از جشن این ماه که در روز هفتم - امرداد روز – از ماه مرداد به واسطه ی همنامی روز و ماه برگزار می شده کم و بسیار ناچیز است. همین قدر میدانیم که در این روز با تن و روان پاکیزه به محل جشن رفته و تمام تلاش شرکت کنندگان پیروی شایسته از فرشته امرداد بوده است.
در آثارالباقیه آمده است که: ((روز هفتم عید است و معنای امرداد این است که مرگ و نیستی نداشته باشد. امرداد فرشته ی نگهبان گیتی و غذاها و دواهایی است که اصل آن نبات است و مزیل جوع و ضرر و امراض هستند.))
پس یکی از مواهب امرداد اهداء سلامتی و تندرستی به افراد است.
امرداد در نقش یک فرشته شفا بخش و ناجی انسانها و زایل کننده میکروبها و عوامل بیماری زا بوده است.