یادمان
يك باستان‌شناس:نبود مجله‌ي باستان‌شناسي در سازمان ميراث فرهنگي بزرگ‌ترين مشكل است
- يادمان
- زیر مجموعه: ديده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبيعی ایران
- پنج شنبه, 28 بهمن 1389 09:54
- آخرین به روز رسانی در پنج شنبه, 28 بهمن 1389 10:06
- نمایش از پنج شنبه, 28 بهمن 1389 09:54
- بازدید: 2762
او در اين‌باره توضيح داد: از آنجا كه باستان‌شناساني كه عضو هيأت علمي هستند، بايد مقالات خود را در مجله‌هاي علمي و پژوهشي چاپ كنند، به‌دليل نبود مجله‌اي با رتبه‌ي پژوهشي و علمي در سازمان ميراث فرهنگي، در شرايط آزمايشي باقي مانده‌اند. اين درحالي است كه مجله‌هايي كه در دانشكده‌هاي مختلف منتشر مي‌شوند، ابتدا مقاله‌هاي استادان خود را چاپ مي‌كنند و افراد ديگر در نوبت قرار مي‌گيرند و اين مسأله زمان زيادي مي‌گيرد. به‌عنوان مثال، مقاله‌ي يكي از همكاران من براي مجله‌ي يكي از دانشگاه‌ها در سال 1385 فرستاده شد و تازه، شايد امسال چاپ شود.
وي تأكيد كرد: وقتي تعداد باستان‌شناسان بيش‌تر از بودجه است، شرايط به‌گونه‌اي مي‌شود كه بايد گفت، بودجه به ما نمي‌رسد.
شيشه‌گر هم‌چنين يادآوري كرد: تا يكي دوسال پيش تلاش مي‌شد، هر سال يك سمينار باستان‌شناسي برگزار شود و در آن، نتايج تمام كاوش‌هاي باستان‌شناسي كه در آن سال انجام شده است، به‌طور خلاصه ارائه شود. امسال نيز اگر قرار بود چنين كاري انجام شود، احتمالا در آبان‌ماه اتفاق مي‌افتاد.
اين باستان‌شناس ادامه داد: البته بسياري از ما باستان‌شناسان نيز ترجيح مي‌دهيم، كاوش و نتايج آن به‌حدي برسد كه آن‌ها را به شكل يك كتاب بتوانيم درآوريم. با اين حال، گزارش‌هاي سالانه را هر سال در سمينار‌ها ارائه مي‌كرديم و نتيجه‌گيري اصلي براي زماني كه كار به پايان برسد، موكول مي‌شود.
او با اشاره به مجله‌ي «موزه‌ها» كه از سال‌ها پيش با نامي ديگر منتشر مي‌شد و از معدود مجلات اين حوزه است كه ادامه پيدا كرده است، اظهار كرد: متأسفانه اين مجله امتياز علمي ـ پژوهشي ندارد و اگر باستان‌شناسان مقاله‌اي را براي چاپ به آن مي‌دادند، امتياز چنداني كسب نمي‌كردند. به همين دليل، بزرگ‌ترين ضعف ما از روز نخست اين بود كه امتياز يك مجله‌ي علمي ـ پژوهشي را نتوانستيم بگيريم. البته دليل آن نيز به حضور قطعي چند استاديار در مجله مربوط مي‌شد.
شيشه‌گر در پايان تأكيد كرد: هر كسي در زمان اظهار نظر، بايد همه‌ي مشكلات را از جوانب مختلف ببيند تا بتواند بگويد كه يك سازمان يا تشكيلات كارش را به‌درستي انجام مي‌دهد يا خير. در اين ميان، معتقدم اگر باستان‌شناسان تقصير كار (مقصر) باشند، آن‌قدر درصدش اندك است كه در برابر قصور مديران، هيچ بوده است. در اين سازمان، باستان‌شناسان تا آنجا كه توانسته‌اند از همه صادق‌تر بوده اند.
